Мартин Нешковски

ако го гледате скопје од подалеку, малку подалеку од таму, ќе видите дека е изградено како последен цивилизациски слој врз круната на античкиот цар александар. како воздух што звучи лош дур од шупелка, кружната форма е издупчена од сите страни, бројката им е битна на философи, они се ограничуваат на 7. тука има дупки, ние сме заборавиле да броиме, тоа повеќе не е битно, тука не го броиме времето напред, ако ве интересира. на круната висат сите елементи на градот. челото како водно, ушите како скопска црна гора, китка, зајачки рид, а нагоре град. поточно надолу. длабоко удолу, во рудникот, како површински коп, згради закопани до половина во земја, улици тунели од стакло, небаре атлас ја носи во своите гради и во глава, не на грб, цивилизацијата. не се работи за атлас, туку за куќи чии кровови се наоѓаат на површината, за дрва кои се збуниле во која насока се расте. градителите тука одат длабоко, ако центарот на цивилизацијата се нарекува темница. ако е така, тогаш не сме на круната на александар, туку во неговиот мозок. мозок ко мозок, преплетен со канализациски инсталации, шеми, жици, патеки, зеленило што расте обратно и зеленило што расте обратно од тоа обратно, контролни центри и диспечерски системи, раслојување по функции, командна одговорност, гробишта на фпрофци, артерии за спор проток на флуиди, корито за проток и размена на крв. бедемот на градот е лобањата на александар. за одбрана на тврдината решивме да ги убиваме наследниците по крв. има крвопролевање на секои избори. но, да се вратиме од мозокот уште подлабоко, кон градите. тука вреќи со стаорци, ископани дупки кои водат уште подлабоко до другите фпро фски гробишта. има ограда од коски, како затворски решетки, само тоа е поделба на еден простор со друг. во надворешниот простор не можеш да стигнеш. дури ни воздухот од таму не иде ваму, како да се плаши.

ме израдуваа глуфците. се возат по тобоган полн врела крв. одиме и ние со нив и стануваме дел од таа маса. реката тече и нè носи на отворено, благо, споро и мирно езеро, црвено. широко црвено пред нас. на езерото убиени тела, деца членови на фпро , тепани со тупаници по глава, обезглавени. сите кои не се погребуваат на фпро фските гробишта, се оставени да плутаат тука. стаорците пливаат до бедемот на браната, до карличната коска на александар. јас одам понатаму, по ‘рбетот. се вртам за момент, а на површината на крвавото езеро едно тело, кое се реплицира во две, па десет, па педесет, па сто тела, илјадници тела добиваат иста форма, големина. тоа е телото на мартин нешковски, го препознав.

ми шепнаа стаорците: ако има очевидци близу до убиствата, ќе те убијат, ми рекоа.

уште убиваат(?), прашав.

телото на последниот убиен уште не е погребано. ова е опасно езеро, рече глушецот.

црвеното езеро ја добива бојата од убиствата и од распаѓањето на телата. мартин не сака да се распадне.
газам по ‘рбетот. не сум очевидец, но кој ќе ми верува дека не сум. ако лажам дека не сум, подобро да кажам дека сум. нормално, ако некој праша, ама тука освен стаорци, костури и убиени тела, има мирис на цивилизација што е мртва, но мртва е релативно нешто, но мојот мозок не е закржлавен, јас зборувам и старогрчки, а читам и зборувам латински. а дали сум јас мртов? сигурно мартин не е жив.

мартин раскажува:

ме удираше со боксови, со клоци. паднав на земја и излегов од себе. тука беше делириум, фпрофците победија на изборите. како да се срушило све друго. јас сигурно бев небитен. тука беа пастирот и процесијата, тука беа очите на сашо, тука беше минисерката шанкурова, дојдоа форензичарите, дојдоа полицајци, ме преместуваа во најлон, дојдоа други полицајци, портпаролот скотевски. имаше тлефонски разговори во три сабајле, пцуења, јас лежам, најлон врз мене.
мислам дека се наоѓам во џигерот. езерото почна да врие, да клокоти, да ги исфрла илјадниците тела на мартин во воздух, од нив многу паднаа врз мојата глава и врз гробовите на пастирот, окото, шанкурова, скотот, на други фпрофци. телото на нешковски падна во собата на грдите фпро вфци. оф роуд шоу идиотот, идеологот на фашизмот и пријателот со сопственикот на телевизијата анал 3 ги лажеше гледачите дека тоа е библиски дожд од скакулци, а не телото на мартин. телото на мартин не сака да се распадне. езерото се подигнува, со него се подигнуваме сите ние, патуваме во етерот, нè плискаат крвишта, а мартин ја пие црвената течност, неговата крв. пијат и пастирот, окото, форензичарите, пијат фпрофци, шанкурова, скотевски. бегам брзо назад, ме облеваат отрови, отрови, отрови, отров, отроф ме отру, ми се повраќа; мартин го губам на хоризонтот, ми мавта. отров ме облева, глуфците бегаат, мартин стои зад мене, а фпрофците одат да залегнат во гробните места кои си ги припремија во чест на мартин нешковски.

Илустрација: Вилхелм Стале