Како да се продаде душа на бездушни луѓе кои ја продале својата душа???

Се разбира, одговорот на прашањето е јасен: многу лесно ќе им се продаде душа на оние кои веќе успеале да си ја продадат! Насловите на албумите на Public Enemy секогаш предизвикувале прашања (дури и кога не биле формулирани како прашања) на тој начин што упатувале на прости вистини кои, пак, честопати многу лесно биваат скриени од инерцијата на секојдневието, кое ги прави луѓето летаргични кон нивните горливи проблеми.

Првиот настап на Public Enemy во Скопје не смее да остане незабележан! Не толку заради настанот (многу попопуларни групи одржувале концерти во Скопје), колку заради симболичноста која настанот несомнено во себе ја содржи. Имено, Public Enemy беа веројатно едни од првите хип хоп групи кои – покрај разобличувањето на евидентниот, но и на потсвесниот расизам во американското општество – последниве 25 години продолжуваа упорно да укажуваат дека причините за големиот дел од проблемите со кои Афроамериканците се соочуваат треба да се бараат и во црнечката заедница. Тие беа едни од првите кои застанаа против идеализирањето на црнечкото движење. „Не ни се белците криви за сè!“, јасно го посочува прстот Чак Ди, лидерот на групата.

Движењето на Црнечката моќ нема воопшто да помогне, доколку црнците продолжат (како што продолжуваат) да се кријат зад материјализмот (дебелите златни синџири околу дебелите, набилдани вратови), зад женомрзието (кое црнкињите ги става во една многу понезавидна ситуација, во споредба со белкињите), зад идеите на превртениот расизам („избраниот народ“ кој треба да се врати во Африка и повторно да се сплоти со своите браќа и со „првиот човек на историјата“). Проблемите на Афроамериканците никогаш нема да бидат решени, доколку нивниот живот биде воден од идеи, кон кои стварноста треба „само“ да се покори. А доколку не се покори, тогаш „белиот човек е крив за сè“, а црнците остануваат со идејата која ќе ја храни нивната душа во неолибералната, конзумеристичка замајаност. Загледани кон прапочетокот на човештвото во Источна Африка, преокупирани со големината на следниот џип кој треба да го купат, душите на голем број црнци навистина стануваат производи кои можат да бидат заменети на слободниот пазар, небаре станува збор за киборшки протези.

Во кратки црти, ова е преупредувањето кое Public Enemy неуморно го упатува кон своите браќа и сестри веќе 25 години. Лесно може да се забележи дека Public Enemy можат да ни кажат многу, само ако одвоиме малку време да ги чуеме.

Водењето политика според тренсцедентна, универзална, сеопфаќачка идеја, во чија прегратка ние „треба“ да ја најдеме својата утеха и духовна храна, е во спротивност со идејата за политиката, уште од времето на Аристотел. Вистинската грижа за својот народ би претставувала состојба која бара справување со нивните проблеми овде и сега, а не со нивно телепортирање во почетокот и крајот на историјата. Во еден таков реалполитички контекст (посакуван од вистинските патриоти), приказните за избраниот народ, безимените воини и војводи на коњи, врбите и плажите се препуштаат на кафанџиските муабети, на безумните пијанчења, на пензионерските носталгии во жена-парк, на малограѓанскиот медиокритет...

Македонската приказна е многу слична со приказната на Афроамериканците во САД. Никој овде не го негира примитивниот грчки национал-фашизам (денес издигнат на ниво на јавна свест), исто како што никој здрав не може да ги негира нечовечките злосторства кои биле извршени врз Афроамериканците во САД. Меѓутоа, и во двата случаја е многу попримамливо (но и подеднакво злосторнички) проблемот да се „решава“ со затворање на очите пред сопствената декаденција и врз нив да се става идеалистички превез, кој треба да ги врати нештата во „нормала“. А колку едно нешто е попримамливо, толку е поголема можноста да бидеме опиени од истото. Прашајте ги наркоманите, ако не верувате!

Многу е полесно злото да се препознае кај другиот, отколку да се жигоса во сопствените редови, особено кога е прикажано како фокус во кој треба да се прекрши почетокот и крајот на историјата. Денес се наоѓаме во ситуација во која проблемот кој сами си го ставивме на врат е далеку поголем од надворешниот проблем кој го имаме со бедниот грчки национал-фашизам. Во врска со него нема што да се преземе. Нашиот проблем со самите нас е поголем, зашто идеализираната претстава која ја изградивме, за нас полека станува невидлива, слично како што е невидлива и за грчкото антикоманско слепило. Таа преминува во наша единствена стварност; стварност која ја купивме, продавајќи ја другата за инает на „нашиот јужен сосед“.

„А вистинските проблеми – сега и овде?“, ќе нè праша Чак Ди.

„Ништо страшно!“, унисоно ќе одговориме сите ние.

„Вам би треба нов купо-продажен договор!“, ладнокрвно ќе заклучи Чак Ди.