Строго доверливо: не сме идиоти, само се правиме!

Разни политички/идеолошки конвертити, залутани амбасадори и сегашни премиери последниве денови ни велат дека државни тајни (од национален интерес) не смееле јавно да се соопштуваат. Ни велат дека на тој начин сме ги поткопувале стратешките позиции на државата, сме ја уништувале нејзината меѓународна репутација и кредибилитет, сме ја поткопувале преговарачката позиција во спорот за името со „нашиот јужен сосед“, бла, бла, бла... Згора на тоа, „просветлениот“ предводник на опозицијата, кој ја обелодени тајната, беше веднаш прогласен како единствен виновник за „бласфемијата“, заборавајќи во целата таа избрзана реакција, се разбира, на една проста вистина.

Нема тајни во Македонија, ниту, пак, тајни за неа; прочитана е нејзината приказна досега многу пати во историјата. Не постои нешто ново или непознато (строго доверливо) што би можело да се каже за неа, а што претходно не се има случено во историјата на човештвото: евтините обиди за шлепање на картите на популизмот, национализмот, фашизмот досега биле многупати препознавани и успешно раскринкувани/демистифицирани.

Се разбира, психоанализата не може да се изведува авторефлексивно и токму во тој факт треба да се бара главната причина зошто тие кои мислат дека државни тајни не треба јавно да се соопштуваат никогаш нема да бидат подготвени да признаат дека тајни, всушност, не постојат (особено во/за Македонија). Некој таквите изгубени душички треба да ги легне на психијатриско креветче и, на тој начин, да се обиде да им ја истера низ нос вистината дека државната тајна претставува заблуда (поточно, привилегија која не сме ја заслужиле) која ние, во преценетиот, преродбеничко-антикомански занес, се обидуваме да си умислиме дека за нас постои. Меѓутоа, за жал, приказната за 40 милениуми македоноидно-амебоидна историја создава едно суперего, своевидно автореферентно колективно несвесно, кое си умислува дека постои едно нешто што се нарекува „Ексклузивна тајна за сеисториски опстанок“, која е заслужна за нашата величина и која во никој случај не смее (дури ни најмал дел од неа) да биде обелоденета. Оној кој ја забележува ноторната глупост во таквото поимање на стварноста, не може а да не примети дека таквата свест е истовремено и свест која приличи на прегладнет зомби, кој не може да погледне отаде нагонот да го наполни стомакот кој не му функционира или (уште полошо) го нема. Ексклузивна тајна која води кон сопствената ништожност – тоа ние, всушност, се обидуваме да скриеме, по секоја цена: како да опстанеме како зомби нација!?!

Проблемот во таквата дефетистичка зачмаеност е повеќе од очигледен, барем за оние кои не веруваат во постоењето на тајни во/за Македонија. – Летањето во облаци завршува многу болно, најчесто брзо и гласно. Причината за тоа лежи во тоа што осознавањето на бруталната вистина е неизбежно проследено со едно големо Разочарување. Разочарувањето кое чекаме да нè втаса е многу просто и една аналогија од соседството ни нуди одличен пример: „Србија до Токија и назад“ не може да постои и тука нема никакви тајни. Со други зборови, вистината која (не)свесно ја избегнуваме гласи: Ако некој личи на идиот, се однесува како таков и зборува како идиот, тогаш тука нема никакви тајни или задкулисни игри кои треба на некаков магичен, „херменевтички“ начин да протолкуваат некаков скриен модус на когнитивно-менталниот капацитет на таквата личност. Не, таквиот поединец едноставно мора да е идиот!

Вистинска тајна во Македонија би претставувало евентуалното постоење на некаков дефицитарен, неконтаминиран простор (присутен, на пример, како идеализација во целокупната киберпанк митологијата), во кој би можеле за миг да се одмориме од зомбификацијата на современата македонска стварност.

PS
Обвиткани со квазитајни го забораваме најбитното (парадоксално, тоа е истото она кое преродбениците максимално го акцентираат), кое, за промена, овојпат не е скриено со тајни, туку кое ни се случува пред очи: го обезличуваме сопствениот идентитет под закана на туѓото натрапништво во истиот. Аирлија работа!

Слики: Teun Hocks