Националните поети

Одвишно и слатко зло на секој народ се
Националните поети и националните поетеси,
Особено оние кои се напнуваат
Од петните жили и националните срценца
Да бидат во сè на народот свој посветени,
Понекогаш и од самиот народ понародни.

Да се биде трубач, ловец и ѕвонар народен,
Да му се подметне своето срце, урнатината срцева,
И во него непостоечките градови и кули,
Измислено минато, бакарен сјај и свила,
Ноќни садови и течности од принцови и принцези,
Уморни нимфоманки и рахитични дебили.

Да се биде корач, кловн, клепало и клатно
Кое се мрда по волја на дневниот чар,
Национална сачмарка, римувана пранга,
Барабанџија на славата на црвливи дворови и круни,
Певец на таткоубијци, родоскверници и чедоморки,
Фалител на грдилото и темнилото национално.

Служител при омразата на одредени и околни,
Слеп за слепилото на своите ослепувачи,
Лицекрасител на ништожници, тепачи и гниди,
Кривоклетници и крвораци велмошки –
Националниот поет и поетесата национална
Немајќи свои – се честат со националната чест.

Нека ми се случи сè што може да му се случи
На човек еден намачен со својата мака,
Нека и народот од кој сум ме исплука,
Нека и најсрамните ме сметаат за срамен,
Само никогаш она најстрашното да не ми се случи –
Национален бард и маченик да бидам!

Препев: Игор Исаковски

Еврем Брковиќ (1933), црногорски поет и писател. Во опусот има над педесетина книги. Со децении е активен и темпераментен учесник во бројни полемики околу идеолошки, национални и естетски прашања. Како политички емигрант, бегајќи од режимот на Милошевиќ, со години живеел во Хрватска.