Животот што се распаѓа

треба да се стави на подавалник во рака на старица
која во другата држи бебе, а на усните молитва
од која наскоро ќе задремаат
четворица старци во бели кошули со сламени шапки,
пред кои стојат осум шишиња пиво корона
и иднина во празната чинија од супа со чили.
И како Фриц Фукс кој ги нагости
германските заробеници во Радио Ленинград
за да ѝ пренесат на опсадата дека градот
сѐ уште јаде и пие и нема да падне,
и животот што се распаѓа
треба да се пресели во шесте странички
со по дваесет празни линии во календарчето,
а за седмиот Господов ден, без забелешки
да се најде и причина: човек физички се раѓа,
духовно опстојува, душевно умира.
И како што мора патолошката бременост
да се одлежи во болнички кревет,
а сегашноста за да биде здрава
треба да е без минато бреме,
така и животот што се распаѓа треба да се положи
врз ладилникот за сладолед крај бебето
со празно пластично лонче во рачето
и со очи ширум отворени во крикот на Мунк.