Клучари аматери

Срце

Чукаш како камбана
или штурчиш ко бебе.
Се залетуваш како спринтер
или си желка на калдрма.
Знам да те обеспокојам,
да ти го сменам ритамот,
да те извадам од колосек.
Ефектен афект,
пиење до сопињање,
никотин ко за цел тим...
Не гледам хорор филмови
зашто велат дека стравот
ти го крати векот.
А кој не се плаши?
Неизвесна работа, ненадеен стрес,
евтин живот, смрт на близок,
дебела храна и болна диета,
џиновски џоинт и џебен секс...
Баскет кога не сум ни за билијард,
џогирање покрај полни клупи –
каде бе глупи!?
Голем работник си ти.
Ти благодарам од сè срце
што сè уште ми ја поткрепуваш
идејата за бесмртност.
Чукај и понатаму
камбанеријо моја,
што ја слуша само мојата сакана
во моментите кога сме споени
и имаме две срца
и не знаеме кое е чиe.

22.11.2012

Не со тие усни

Како имаш образ да ги бакнуваш
децата со тие усни?
Со тие усни што изговориле толку погании,
низ кои излетале толку пцости и плунканици,
кои кажале безброј ситни лаги и клевети.
Кои гостувале на стотици женски тела
и се сладеле со усни, јазици, брадавици...
Тие усни-прељубници, неверни усни
кои неретко, поради еден единствен збор
биле залудно казнувани од забите.
Како имаш образ да ги валкаш образите
на твоите чисти, нерасипани деца,
твојата гордост, твоите еднинствени
светли точки?
Но ти како воопшто да немаш образ.
А усните, усните не може да ти
ги измие ништо.
Не смееш веќе да ги бакнуваш децата
со тие усни.
И да ги ставиш да киснат во белило
и да ги истриеш со четка за рибање
и со хартија за шмирглање,
џабе ти е.

Бонбона

Кажи ми,
што е побезбедно
што е побезболно:
да ме допреш или да ме клоцнеш,
да си отидеш или да ми дојдеш.
Да ме гушнеш и да си заминеш,
да ме плукнеш и да ме засакаш?
Те молам само не колебај се
како мало дете кога треба
да ја одбере шаката
во која е скриена
бонбоната.
Бакни ме,
бонбоната ми е во уста!

Подземен воз

Во подземниот воз преспива будноста.
Растојанија минати во седечка положба
и во морничава репетиција на илузијата.
Во прозорците ни згради, ни пејзажи,
ни убави дами возвишени над калдрми.
Мракот го изел денот кој започна пред
малку, со доџвакување на ронките мрак.
Како во утроба на електричен крт –
така ли се чувстуваат патниците низ
подземјето?
„Да, на следната станица реката Ахерон
се влева во реката Кокитус“.
Уморот се насадил меѓу челото и брадата.
Профилот на девојката која ја чита корицата
на книгата (од опаку) пропаѓа во скутот на сонот.
Стварноста се меша со цевче за нескафе.
Само нозете на убавиците, прекрстени врз лицата
на ѕиркачите (меѓу стриптиз-шипките) ја разбиваат
монотонијата и таа хорор тишина (библиотекарска)
погласна и од шинарењето на вагоните.
Мобилни со милион меморија, слушалки за
префинети уши, ајподи...
Но како и да свртиш, оние што спијат патуваат најбрзо.
Со подземниот воз се стига каде-каде побрзо –
секаде, па дури и во подземниот свет.

Интимисти

Интимисти, сите се исти,
јас, јас, јас и моите гомненици.
Портретирајте го (да ве видам) мртовецот
и докторот кој му прави обдукција!
Пишете за животот на порно глумецот,
за бившиот тенисер кој заврши како
ноторна пијаница!
Пишувајте за војните во кои не сте учествувале,
за тепачките што не ви се случиле,
за влакното, за кое, многу жени не сте имале,
за сите места што не сте ги посетиле
за сето она што не го паметите!
Пишувајте што и да е!
За домашните миленичиња,
за мамините колачиња,
за неникнатите кокичиња...

Само баталете се себеси!

Треба да сте навистина многу добри
(цинични, дрски, иронични, критични)
да се дрзнете да пишувате на тема
што воопшто не ја познавате.

Пред легнување

Последното зевање,
три прсти гасат цигара во пепелник.
На Месечината некој ѝ ја одгризал фацата.
Мирна ноќ. Шепоти телевизорот.
Тргнувам да си легнам и те гледам –
заспана, во дневна, спроти мене.
Застудува а ти полугола.
Земам перница и фротирка
и се мислам:
да те покријам,
или да те задушам?

Драгоцен камен

Поместив еден камен,
поместив уште еден.
На плажата имаше безброј камења.
Она што нема да го поместам јас
ќе го поместат брановите и
стапалата на спурените мозоци.
На мојата сопруга ѝ пронајдов
дури пет камења во форма на фалус,
и нормално, ги поместив –
поместени камења со мадиња.
А секој поместен камен може да го
наруши совршениот мозаик
на семожниот уметник.
Сеедно, јас копав по камењарникот
и налетав на едно совршено срце
извајано од вечноста.
Но пред да го подигнам,
мојот пес го измоча.
Се подиставив и си запалив цигара.
По пет минути, се појави уште еден
поместувач,
го здогледа (небаре пулсираше)
и веднаш го собра.
Но, дури откако ќе ѝ го подари на саканата,
оваа поместеност ќе има оправданост
а каменот ќе добие на драгоценост,
небаре мојот пес го позлатил.

Не да не знам да читам

Одам да читам поезија.
Групно читање во мала
кафе-книжарница, со колеги
(поети и писатели) и со врвни
музичари.
Сто пати сум го правел ова
и сепак, повторно, чувствувам
некоја (божем природна) нелагода.
Стомакот автостопира во беспаќе,
нервите ме нервираат само мене,
мозокот прави салта со палачинки
од песни...
Што да правам, непријатно ми е пред луѓе
да ги споделам своите акробации.
Вискито опушта, но не му помага
на јазикот, кој знае да запелтечи
како прволаче на прва рецитација.
Јас сум човек кој не учи на грешки,
јас сум поет загубен во времето,
јас сум палачинка која не може
да направи салто,
зашто е залепена за тавчето.

Клучари аматери

Оние што од џеб вадат грст клучеви
прикачени на мал обичен приврзок –
небаре клучари во стари затвори,
што ли отвораат со нив?
Зашто, нели, за секој клуч
би требало да постои брава.
Можеби се бравари или магационери,
рентаат станови или пак сите
соби ги држат заклучени.
Толку клучеви во џеб од фармерки
а излегол на кафе, по куси ракави.
Од кај да знае, можеби ненадејно
ќе мора да тркне до викендичката
или пак до гајба со швалерка.
Ама пак, многу се. Не може човек
да ги доброи.
И од кај знае кој што му отвора?
Сигурно некако ги бележи и гарант
не конзумира алкохол.
Всушност, што па јас толку го мислам,
ако сака уште толку нека си прикачи.
Веројатно ми е чудно зашто јас
и оние три што ги имам
никогаш од прва не можам
да ги погодам.
А некогаш ни од стота.

Првите...

Првите расцутени кајсии,
првите зумбули и јорговани
што во вазните на комодата
фатиле корења (нешто како
заземјување на возвишеноста).
Први март, зимата зрела за замин.
Првата кафеанска маса засадена
во градината на чоканчињата.
Првиот мајски бумбар во април.
Првото летно капење во мај.
Првото изгрејсонце на море.
Првиот октопод уловен со
воздушна пушка.
Првиот ден од циганското лето,
а веднаш потоа и последниот.
Првиот лист скокнат од
облакодерот-топола.
Првиот студен дожд, терсене магла,
па првиот ненадеен снег на крајот
на старата година.
Па првиот ден од новата година
(која ќе биде каде-каде подобра
од претходната).
Првото кокиче што се протиња
низ снегот како глава на недородено
новороденче.
Па првите расцутени кајсии
изненадени од првиот пролетен снег
(не се знае што е снегулка а што цут)
кој речиси ќе ги сотре, ќе ги ојалови
и ќе му ја крене цената на реткиот плод,
од кој (во некои соседни земји)
се прави одлична
ракија.

Еднорог без рог не е еднорог

Патот е стрмен, гората висока,
ние до врвот со неколку скока.
Шумата е густа, влажна и темна,
зад секое дрво ко да нè демнат.

Еднорог без рог е коњ обичен,
обезличен и целосно соблечен.
Затоа сме ние во гората, да му
го вратиме имиџот на легендата.

Стоеше гордо, како да нè чекаше.
Се наведна, рогот си го душкаше.
Му го залепивме со јак силикон,
и тој повторно не беше само коњ.

Песните во овој избор до сега не се објавувани и за прв пат се појавуваат на Окно.

Слики: Nina Katchadourian

Јовица Ивановски (1961, Скопје) до сега има објавено девет збирки поезија: Зошто мене таков џигер (1995), Градот е полн со тебе (1997), Чуден некој сончев ден (1999), Три напред, три назад (2004), Двоен албум (Во сенката на билбордот и Сладолед во недоглед, 2005), Стремеж за дремеж (2007), Ветер и магла (2009) и Со сламка во уста (2011). Негова поезија е објавувана во периодиката и во две антологии на македонската поезија (во Белгија и Австралија).

Избори од поезијата: Open the Window and Let the City Breath a Little (на англиски, 2002) и Избрани песни (на македонски и англиски, 2002), Деновиве ако не и утре (на македонски и англиски, 2009).