Петнаесет години без Јадранка Владова (20.04.1956 - 11.12.2004)

НЕЈЗИНИОТ ВДОВЕЦ

Сѐ беше измешано како желба, како текст и како домашно колаче во убаво чиниче на масата. Како намисла и како откажување од неа во форма на сребрена виљушка од десната страна, од кај раката што јаде, ама и пишува. Зборови во телефонски и во разговори во живо на жолтата софа.

Зборови за едното, зборови од другото, зборови изнаседнати во собата како гости и застанати скраја како домаќини. Како медицински сестри за стручна обноска со литературата. Книги, многу книги; смеење, многу вештачко смеење. Налепен страв на прозорците однадвор, тага оставена пред врата како калливи чизми. Крзнени пантофли на нејзините нозе, карирани на моите. Студен декември, совладана Теорија на литературата, одамна прочитана Светска книжевност.

Професорка и некогашна студентка. Пријателки. Молчење, многу природно молчење. Се клацкаме во автобусот кон нејзината смрт со денови, со недели. Седиме двете на тркало, на најнеудобните седишта.
– Допиши го ова – ми вели и ми подава куп хартија.
– Ќе си го допишеш ти – ѝ велам.
– Не знам дали ќе можам да пишувам умрена.
– Не знам ни јас дали ќе можам да пишувам жива – не се предавам.

Посегам по колачето во убаво чиниче и јадам со десната рака. Земам уште едно. „Пробај и од другите со лешници.“ Ги изедувам речиси сите, ми се лоши.

Го вадам купот хартија од фиока. „Мојот вдовец“ – пишува на првата страница со нејзиниот накосен, јажест ракопис. Сите букви се исповрзани една со друга. Гордиеви јазли. Земам ножици и ги сечам, ги ослободувам од нејзиниот ракопис. Правам нова азбука за мртвите. За да си допишат. Ми се лоши, ама не се предавам. Нејзиниот вдовец седнува до мене и нежно ми ја допира десната рака.