Текстилни текстови (2)

МОЛИВ

Сонував како сум во некоја огромна светкава продавница, пробувам некоја кошула (речиси никогаш не пробувам облека во продавница), не ми се допаѓа нешто околу ракавите, како се углавени на рамото. Со раката потфаќам, коригирам, ги покревам и во моментот кога ја наоѓам вистинската корекција што треба да се направи, доаѓа една продавачка и вели: „Имаме сервис за корекција, госпоѓо“. „Супер“, велам и се радувам, зашто кошулата ми се допаѓа, ама со такви ракави веројатно не би ја купила. Доаѓаш ти со онакво меко метро околу вратот (како мојот омилен шнајдер од детството – чичко Томе пожарникарот кого што го има веројатно во сите мои книги), замрзнувам додека ми приоѓаш со црните, големи ножици на мајка ми што стојат во средната фиока во витрината во Куманово в рака (не од страв!) и внимателно ми го сечеш ракавот по линијата каде што всушност треба да се поправи. Одвреме навреме ме допираш по кожата на рамото со металот на ножиците или со малиот и домалиот прст, онака спонтано, додека ракуваш со ножиците. Знам кој си, ама немам глас, не можам да кажам ништо. Ти си сечеш и не ме погледнуваш, не ме препознаваш.

Се разбудив во целосно бунило. Ме боли грлото, вратот – укочен, нешто ме глочка во пределот на рамото... Моливот со кој подвлекувам кога читам.

ПЕГЛА В ЛИФТ

Не очекуваше ни „здраво“ од неа. Ни ѝ велеше, ни му велеше. Но, кога ќе ја сретнеше наутро во лифт во недопеглана кошула, одвај си ја сопираше раката да не биде пегла на нејзиниот ракав. И така речиси секое утро. Понекогаш ноќе ја погледнуваше пеглата што му стоеше на полицата спроти зглавјето. Понекогаш дење си ја загреваше и дланката на ринглата од шпоретот.

Едно утро ја сретна во лифтот и со недопеглана кошула и со недопеглана коса. Не знаеше што побрзо да ѝ испегла со своите вжарени очи.

- Здраво – му рече.

- Здраво – ѝ рече.

Оттогаш, нејзините кошули секогаш беа совршено испеглани. Белите летни од проѕирно асе беа и дискретно штиркани за да не ја загубат совршената форма. Свилените се прекршуваа кај лактите, но неговата дланка која секогаш беше блиску до неа, умееше за миг да измазни сѐ.

ПАТЕНТ

Поминувам покрај дуќанчето на шнајдерката на приземјето во мојата зграда по неколку пати во денот. Секогаш погледнувам дали е тука. Ја нема наутро, се успала, ја нема попладне, си отишла порано,.. „се враќам брзо“, еве ја, ама заклучува – „ај утре“. Ѝ се јавувам на телефон, да не се симнувам бадијала, да проверам дали можеби сега е долу. „Вечер одам на одмор, ај кога ќе се вратам, сигурно не ти е толку итно“. „Воопшто“, велам, помислувам на мајка ми која целиот работен век го соши во фабриката „Киро Фетак“ и ме фаќа срам. Јас знам да менувам патент од свои два-тринаесет години.

Ја вадам машината за шиење, неколку пати ја пребришувам прашината на неа, ја ставам на трпезариската маса и миг пред да почнам да го шијам новиот патент на панталоните, мајка ми седнува покрај мене. Ја завршуваме работата брзо и беспрекорно. Сѐ се откопчува и се закопчува совршено.

Колажи: Ulla Jokisalo

Извор за текстот: Оливера Ќорвезироска - Престапни години; Бегемот 2021.