Пост скриптум

Кој да смогне да го каже
болот светов што го кине?
Зар поетот! Та, тој маж е
што се раѓа и што гине,

што се вљубува, што пати,
преполн лудости и страсти,
сè бербати и сè злати,
предрасуди бројни пласти.

Не е ничие тој знае
в раце секој да го валка.
Молчалив и често сам е.
Како ветрогон се талка.

Знае, никој не ги брише
гревовите забранети –
Знае, црно му се пише
и на веков дваесетти!

Песната им носи пари
на мнозина параметри
а сегашноста е жена
од поети недопрена!

На злото со зло се враќа,
подлостите цутат, боже,
зар пак веков наш се траќа
од зла болест изнеможен?

Отчовечени се дните
и врколен овој свет е.
Виновници штом сме сите
ќе се страда, запомнете!

Врз убавото се плука,
врз добрината се гази –
та, поетот кај е тука
зло да презре, зло да мрази…

И да праша громко, гласно
дали мрачно денес сè е,
и да викне полнострасно:
Се лажете! Не е! Не е!

Пустозборци, сештојади,
чиста реч пак ќе се кова,
песната пак пат ќе гради
кон среќата човекова.