Неверојатна приказна за девојката која поминала 738 дена во крошните на едно џиновско дрво

Џулија Батерфлај Хил, американска еколошка активистка, 738 дена живеела во џиновско црвено дрво Луна, старо 1500 години, во знак на протест против акциите на сеча на компанијата Pacific Lumber. Џулија живеела на дрвото од 10 декември 1997 година до декември 1999 година. Ја прекинала својата револуционерна акција кога со компанијата Pacific Lumber бил склучен договор да се поштеди дрвото и тампон зоната од 200 метри околу дрвото.

Нејзиниот протест, кој ги собори светските рекорди за сечење дрвја, претставувал обид да се спречи уништувањето на шумите, привлекувајќи го вниманието на медиумите кон непочитувањето на животната средина од страна на компанијата Pacific Lumber, и да ја едуцира јавноста за улогата што ја играат шумите во стабилизирањето на ридските предели.

Џулија како 23-годишна девојка се искачила на огромното црвено дрво, откако се согласила да учествува во акцијата „седи на дрво” за која дознала на фестивал со тематика за заштита на животната средина. Всушност, може да се каже дека оваа девојка сосема случајно станала активистка, без искуство или големи цели. Таа била само некој кој не можел да поверува дека некој друг ќе земе моторна пила и ќе исече древно дрво или ќе ги уништи последните преостанати црвени дрвја кои постојат околу 2000 години.

Џулија им раскажувала на луѓето дека никогаш не помислила дека е можно да постигне таков подвиг пред да го направи тоа. По тешка сообраќајна несреќа и период на опоравување во своите рани дваесетти, таа сфатила дека нејзиниот живот не бил во рамнотежа.

„Бев опседната со кариерата, успехот и материјалните работи. Несреќата ме разбуди и ми ја предочи важноста на моментот, па почнав да правам сѐ што можам за да допринесам за позитивно влијание врз иднината”.

Џулија отпатувала на запад на реге фестивал на кој се собирале средства за спасување на стара шума, каде што се поврзала со група луѓе кои припаѓале на групата на таканаречени „седачи на дрвја”, на северниот брег на Калифорнија, кои протестирале против сечата на црвени дрвја од страна на компанијата Pacific Lumber.

Откако дознала дека останале само 3% од древниот екосистем на црвеното дрво, таа посетила некоја стара шума и била воодушевена од мудроста, енергијата и духовноста на црвените дрва. Тогаш почувствувала дека сака да направи промена. Како интровертна личност и љубителка на природата, Џулија мислела дека живеењето на дрво една или две недели е нешто што лесно би можела да го направи.

„Организацијата наречена „Земјата на прво место!” спроведуваше акции со седење на дрвја за да го привлече вниманието за итната потреба да се заштитат древните дрвја, и им беше потребен некој кој би останал во крошните на црвеното дрво за да не можат дрвосечачите да го исечат. Бидејќи никој друг не се пријави, тие мораа да ме изберат мене”, изјавува Џулија во една прилика.

„На 10 декември 1997 година, се охрабрив и се искачив на Луна. Она што мислев дека ќе биде три или четири недели во крошните на дрвото, се претвори во временски период од две години и осум дена. Се вратив на земјата дури откако компанијата се согласи да ја заштити Луна и околната шумичка”, додава таа.

Џулија поминала повеќе од две години на две платформи во огромната крошна на дрвото. Имала телефон на соларна енергија кој го користела за да го привлече вниманието на меѓународните медиуми. Храната и залихите ги доставувале волонтери кои пешачеле 2 1/2 милји по планината.

Џулија морала да издржи една од најтешките бури Ел Нињо, била вознемирувана од хеликоптери и загрозена од дрвосечачи кои сечеле дрвја околу неа. Дури добивала и смртни закани. Поголемиот дел од времето била мокра и смрзната, а понекогаш „непријатноста и стравот ја доведувале до плачење додека била поставена во фетална положба обидувајќи се да се стопли”.

„Знаев дека ако продолжам да дебатирам за политика и наука и останам рационална, наместо да ги слушам срцето и духот, секогаш едната страна ќе биде поставена наспроти другата. Меѓутоа, сите знаеме што претставува љубовта, сите знаеме што значи почитта, сите знаеме што е достоинство и сите до одредена точка знаеме што значи сочувство.

Но, сепак се прашував како би можела да ги убедам дрвосечачите да ги пренесат чувствата што можат да ги имаат кон човечко суштество, на шумата? И како би можела да ги натерам да се откажат од нивните стереотипи во однос на мене? Затоа што претпоставувам дека во нивните мисли јас бев гушкачка на дрвја која се храни со гранола, валкана, застрашувачка хипи-екологистка”, вели Џулија.

Таа вели и дека добила сила од мудроста на дрвото. Врската што се развила меѓу Џулија и Луна била несомнено длабока. Таа вистински го засакала дрвото. Првично, планирала да остане само една недела во црвеното дрво. Донела храна и вода со себе, и со помош на остатокот од тимот од организацијата „Земјата на прво место!”, била поставена на дрвена штица на гранките. Сите мислеле дека Џулија ќе се врати на шумското дно откако ќе заврши неделата. Но, тоа не се случило. По седум дена, таа решила да се искачи до врвот на дрвото и таму си изградила импровизирано засолниште. Никој, дури ни нејзините пријатели од „Земјата на прво место!” не знаеле што ѝ се вртело низ мислите кога објавила фотографија од себеси на врвот на црвеното дрво. Но, сè што ѝ било важно на Џулија бил фактот дека сѐ додека била на дрвото, сечата во таа област била запрена.

Неделите се претворале во месеци, а Џулија сè уште живеела на дрвото што самата го нарекла „Луна“. Таа вели дека научила многу за себе додека била таму, а една од најважните работи кои ги осознала е тоа како да преживее сама. Џулија претрпела поројни дождови кои ја зафатиле нејзината платформа, како и ниски температури и снежни бури. Понекогаш мислела дека нема да излезе жива, но на крај успеала да издржи сè што природата фрлила врз неа.

Џулија на овој свој протест му пришла со став сличен на зенот, развивајќи нов поглед на човештвото и постоењето: оние кои избираат да се наведнуваат со ветрот, слично како гранките на дрвото, секогаш се подобри од оние кои стојат сирови и крути и на тој начин ризикуваат кршење.

Протестот на Џулија е огромна победа за еколошкиот активизам и активизмот воопшто. Откако го напуштила црвеното дрво, таа патува низ светот зборувајќи за значењето на општествениот и еколошки активизам. Нејзината книга со наслов „Наследството на Луна” зборува за нејзините две години живот поминати на дрвото.

Извор: https://hasanjasim.online