Скопје кога се распрснува сонцето

Блискоста на парот јавачи споени на моторот
и насмевката на детето кое се испазарило за играчка.
Сè што одбива светлина и сè што впива бои.
Маската за заварување низ која се гледа затемнувањето
на сонцето – секој ден и еднаш во сто години.
Животните во зоолошката среќни што не се на улица
и добро згрижените цвеќиња, во саксии со цветни орнаменти,
со арабески или со мозаици од парчиња огледало.
Решетките што се спуштаат меѓу дуќанот и дуќанџијата
и канделабрите што се палат (како светилници) за да не се
загубат пците кои ги водат своите миленици на мочање.
Келнерите чии заби излегуваат од непцата зад усните
како парите од џебовите на великодушните.
Дотераните цуци кои знаат и не знаат но несебично се залагаат.
Месечината која не знае за што ќе ја обвинат вечерва.
Клупите што неретко се меѓустаници помеѓу световите.
Колпортерите кои ги учат насловите на насловната
пред да ù го понудат вечерниот весник на вечерта.
Тинејџерите кои се арогантни од незнаење, смели во празно,
љубопитни како мајмуни и оправдано безгрижни.
Спокојот што лебди во воздухот кога неспокојот е
во друга форма.
Жагорот во кафеаната што не го ни забележуваш
сè додека не отидеш на мочање.
Музиката што кажува сè што треба за нејзиниот слушател.
Уметниците кои го промашиле времето, земјата и занаетот.
Тезгата на која до пред малку се продаваа книги. Книгите
се сега на крстосница, во комбито што чека зелено светло.
Пичките кои не се сапун, ни паста за заби а не се ни
природни минерални бањи.
Коктелите што барменот ги меша на палетата.
Фонтаните што се распаѓаат од влага.
Ветерот што ги крева фустаните што висат на жиците
а потоа ги спушта како да се крпи.
Бабиците кои новиот живот најпрвин го ставаат на вага.
Џогерите кои трчаат низ паркот се додека се гледа целта.
Среќата што се расчепатила од мостот па сè до залезот.
Купувачките кои им ја разбиваат досадата на продавачките.
Таксистот кој го познава градот подобро од сите вработени
во министерството за урбанизам, заедно.
Стотици илјади мега рам меморија и показалци на глувци –
најпрвин три пати ДУПЛО ВЕ а потоа кому што му треба.
Малите бавчи што му одолеваат на бетонот, на смогот
и на понудите на претприемачите.
Курвите кои најмногу жалат што градот не е пристаниште.
Странците кои веќе се тркалаат низ центарот на градот
а зачудено си велат: боже, колкаво предградие.
Гулабите кои овде се чувствуваат слободни како птици.
Музеите во кои сликарите излагаат од мода.
Смеата која е заразна но како сите веќе да ја прележале.
Чамо каде јазикот е мек а мускулот максимално опуштен.
Прекрасните вински визби (што овде сè уште ги нема).
Плоштадот што служи само за преминување помеѓу
две расположенија.
Телевизорите околу кои се креваат ѕидови,
се распоредува мебел и се оптегаат луѓе.
Клинците кои сега дуваат послободно отколку што ние
некогаш дишевме.
Филмови, стрипови, флиперници, музика и мобилни.
Домовите во кои семејството полека станува она што
на Американците отсекогаш им било семејството.
Јас го сакам овој град колку што сакам да сум надвор од него,
колку што богатите сакаат да даваат добротворни прилози.
Го сакам овој град кога сонцето се распрснува во безброј ѕвезди,
кога по огнометите ги собираме украдените соништа,
кога по дождот вечерта мириса на колачите на Марија,
кога ги среќавам луѓето кои ги сакам и кога се радувам
што сè уште се живи.
Го сакам ко што Незвал ја сакал Прага и Лу Рид, Њујорк.
Го сакам кога во книжарниците се распрашувам
за моите книги
и продавачите ми велат дека ниту една не е продадена
а мене не ми е баш сеедно.

03.2000

Фотографија: Иван Блажев