Парче од огледáло

Пол’к, пол’к,
с’с чокор л’к,
и па си туј!

Сви дури спиев
а вуци виев,
ти тихни, чуј:

„Водив гу, водив,
ќутив и одив,
а рид си расне,

унýтра, горе,
унýтра гори,
а надвар гасне.

Кој гу води,
по кога оди
низ поље пусто,

пуна с’с празно,
с’с модро, с’с густо,
с’с ветрово азно“.

Кој пое, кој е?
О чедо мое,
па тој е, тој е!