Покварена витрина

Мајка ми знаеше неколку мои книги и не им придаваше којзнае какво значење. Беше дискретна жена и книгите исто така ги чуваше дискретно: на наткасната откај нејзината страна од големиот брачен кревет. Татко ми живееше 13 години подолго од неа и знаеше многу повеќе мои книги. Всушност сите, освен последната – „Улиците што ги нема“. Не беше дискретен човек и книгите исто така не ги чуваше дискретно. Ги редеше во големата стаклена витрина, отвораше-затвораше, ги прередуваше, ги прелистуваше и ги коментираше, секогаш наоѓајќи им мани. Често се расправаше со мене зошто нешто сум напишала вака – а требало така; дали тој и тој лик е „у ствару“ тој и тој од нашето маало, од пошироката фамилија или од Куманово; зошто сум пишувала за тоа – а не за она... Кој е тој и тој лик (обично машки), и „што тачно ти е он“. „Што тачно“ го изговараше на еден специфичен начин од кога бев девојче до завчера. Ако кажев „другар“ кога бев млада, велеше „добро, ќе видимо тој“; ако кажев „другар“ возрасна, велеше „мажена жена не треба да има другари“. Потоа се смеевме.
Татко ми знаеше и за мојата најнова книга, ама не ја виде, затоа што не сакаше. Му кажав дека излегла од печат, дека е за улиците во Скопје на кои им се променети имињата. Ме праша дали баш сите раскази се за улиците во Скопје.
– Баш свите. Триесет и три – му реков. – Ама има много кумановци у њума – додадов набрзина, некако посрамено.
– Друго е тој. Требало да има макар една кумановска улица... Не ми гу донасај књигу.
– Нејќеш да гу наредиш у стаклену витрину?
– Нејќу. Скроз скопска књига ќе ми гу поквари витрину.