Обредот на засечувањето

14.05.2018 09:31
Обредот на засечувањето

И така станавме љубовници, Мнемозина и јас. После бурното деноноќие што го поминавме заедно, баш и не бев сигурен дека ќе имаме друга можност за нешто слично. Само нечујно се појави една вечер, пред мојата врата, и директно влезе во станот, без ѕвонење и чукање. Најневеројатно беше (освен што вратата беше незаклучена ‒ а обично не е) што дури ни Сара, сеизмографското куче на мојата сосетка, не го осети доаѓањето на Мнемозина.

‒ Отварај, господине, од Водовод сум! ‒ извикува Мнемозина, влегувајќи во дневната соба. Имаше подотворен капут, дури и на ладно, оти изгледа дека постојано по малку гореше. Штотуку го гледав филмот Озлогласена (Notorius) на Хичкок. Често го гледам Хичкок. Конкретно, Озлогласена сум го гледал барем десетина пати.

‒ Не си од Водовод. Само те преплавува океанско чувство.

‒ Имате пријава за океанска потрошувачка, господине, а не чувство.

‒ Ме потсеќаш на ноќните демоници кои емитуваат таква топлина што и во зима недозреаното семе почнува да ’рти кога тие поминуваат крај него...

‒ ...А само шуштењето на нивните сукњи ги тера окованите во лед ружини грмушки да се разгорат со своето бујно руменило.

‒ Мнемозина! Ти чудесновишна девојко!

‒ Да се претставам: Ужесна Чудасна. Од Водовод. Треба да ви ги испипам, то ест испитам цевките, инсталацијата.

И така станавме љубовници, по втор пат. Тој чудесно-ужасен влез, тој улет ‒ ме освојуваа, да. Иако тоа не беше баш истата меланхолична девојка од барот Chimney Sweeping. Оваа беше посамоуверена, подиректна. Преубава, преплашена, срамежливо дрска, ранлива и неранлива. Божица и воопшто не божица ‒ женски Никој. Врзопче ветар, време во ветар замотано. Го изгаси телевизорот и легна врз мене.

‒ Ти си ми перница. И душек. Морам негде да ја одморам меката кожа. Чувствувам некое зрнце грашок... ‒ вели.

‒ Можеби во вулвата, скокоткање? Можеби чаурите од стомачните пеперуги прво се зрна грашок во вулвата?

‒ Каква хаотична приказна! Таму длабоко внатре. Ти фалев? ‒ ме праша Мнемозина, неуспешно обидувајќи се да ми го извади каишот од панталоните.

‒ Да, ме тресе изгорна желба по мојата многуфална дражест...

‒ Коскената срж ќе ти ја протресам ко стресена пивтија!

‒ Мене, вражесна, треба да ме користите умерено и внимателно. Не ко пивтија. Ко нитроглицерин.

‒ Множина?! Да те користиме?! Мада, да, секогаш кога си заминуваш од мене чувствувам како нешто да не експлодирало.

Тоа е елиптичниот хумор на Мнемозина. Да, да, ми фалеше. И среќен сум што е тука. И што ќе продолжиме да дробиме, да се облекуваме, соблекуваме и пресоблекуваме, ко што вели една песна.

‒ Ти и Калипсо, да ме користите?! Ко нитроглицерин? Не сум заминувал од тебе, Мнемозина. А и Калипсо повеќе заминуваше од мене отколку јас од нејзе.

‒ Ја вајаш во мене. Ради тоа те зафркавам. Колку време помина?

‒ Три месеци.

‒ Колку време помина од нашата средба, тапчо!

‒ Една недела.

‒ Уште си во временската зона на Калипсо ‒ смуртено констатира Мнемозина и се трга од мене. ‒ Стварно уште си опседнат? Или ме зафркаваш. Обредот беше скроз неуспешен?

‒ Успешен, би рекол, во некоја рака.

‒ Ама не се излечен?

‒ На пат сум да бидам извлечен, чат-пат.

‒ Со сајла. Водоводните возила имаат сајли за пробивање на затнати канализации ‒ вели налутено.

‒ Ја сум ти автомобил потопен во мочуриште, во ноар филм. Така што, таква некаква сајла, не канализациска.

Со Мнемозина го имав тоа чувство, дека дејството баш и не се случува на сцена, туку е некако вшмукано во себе... На пример, важно е чкрипењето на некоја врата длабоко зад сцената, важни се прегибите во тешката плишена завеса, а не толку самата завеса...

‒ Кој филм го гледаш? ‒ прашува.

Озлогласена, од Хичкок. Патем, Хичкок имаше некој славен филм чијшто ‒ последен? ‒ кадар токму е извлекување на возило од мочуриште. Разрешување на убиство. Не ми текнува кој филм беше тоа...

‒ Можеби Психо?! Кога Ентони Перкинс ја потопува колата, а на крај веројатно ја вадат...

Озлогласена се случува 1944. Нацисти ја трујат Ингрид Бергман со арсеник ко руската служба што ги труе денес со полониум своите одметнати агенти. Но филмот во суштина е љубовен: човек (Девлин ‒ Кери Грант) е заљубен во жена (Алисиа ‒ Ингрид Бергман) која, во текот на званична шпионска мисија, спие со друг човек (Себастиан ‒ Клод Рејнс) и приморана е да се омажи за него.

‒ Во шпионските филмови бракот баш и не е тема...

‒ И ради тоа филмов е интересен. Плус, негативецот Рејнс, кој факат ја труе Ингрид, веројатно сепак повеќе ја сака од Кери Грант, позитивецот од американската служба. Има една потресна сцена во Буенос Аирес (таму е дејството), Ингрид е веќе начната од арсеникот, лошо ѝ е, а Кери Грант ја презира, мислејќи дека им се вратила на алкохоличарските навики...

‒ Пак сакаш да ми кажеш нешто за Калипсо?

‒ Можеби се вљубувам во тебе?!

Со поглед ми устрели немир, Мнемозина. Имаше крупни длабоки водени очи, непроѕирни, кои внимателно ме гледаа, ама како да гледаат низ мене. И секогаш кога ќе ја погледнев, кога таа ќе видеше дека ја гледам, го менуваше изразот на лицето во меланхолична добронамерност.

‒ Се лажеш, веројатно. Сеуште сум ти само замена за Калипсо.

‒ Можеби. Но готова е приказната со Калипсо. Сфатив дека не можев да ја сакам и истовремено да ја имам. Можев да ја сакам и да ја имам без да покажувам љубов или знаци дека веќе сум ја имал. Тоа беше некакво џентлменско лицемерие од моја страна.

‒ Ветување дека нема да се вртиш по Евридика.

‒ Не бев задоволен од себе, со нејзе. Можеби зашто таа повеќе ме привлекуваше отколку што можеше да ме задоволи; дури и повеќе ме привлекуваше отколку задоволството да се ебам со неа.

‒ Колку повеќе некој ти значи налетуваш на повеќе подводни струи; и сексот почнува да се дави.

Лицето ѝ клапна. Можеби нејзината возбуда беше малку вештачка? По лицето почнаа да ѝ преминуваат сенки од тикови како кај заспано куче; тоа се трзаше од некаков дијалог или мечта што ѝ се случуваше во главата. Стварно се вљубувам во неа?! Кревките облачиња од чувства меѓу нас личеа на експлозии во лаборатории за играчки или на брчкање на врапци во прашина.

‒ Сакаш нешто да се напиеш, Мнемо? Или да јадеш?

‒ Пиво? Ако си ти за.

Звуците од нејзините зборови ползеа по собата како пајаци што се распоредуваат за градење комплицирана заедничка мрежа. Или пајаците не го прават тоа?!

‒ Зборовите ти ги доживувам како квалии. Знаеш што е тоа, qualia?

‒ Сирови чувства? Raw feels наспроти cooked feels? Магловито памтам некакво предавање...

‒ Не ми е баш јасен концептот, ама ми се свиѓа зборот, деновиве го открив. Во филозофијата на умот, квалии се карактеристики на сетилното искуство: „она што го опишува доживувањето“ на некои ментални состојби како болка, уживање, или доживување на боја.

‒ Знам девојка со слично име; не знам дал и она е симбол за непосредноста на менталното искуство... ‒ вели Мнемозина, провоцира.

‒ Јас знам една квалиа што се вика Барбарела.

‒ Го знам и тоа, смешниот филм од 1961 во кој незаситната Брижит Бардо ја прегорува машината за оргазми.

Квалиа, ако добро разбирам, се базира на непосредното сетилно доживување и спротивна им е на „пропозиционите ставови“ базирани на верувањето во искуство. Прераскажано телесно или перцептивно доживување, така некако...

‒ Ќе го дадеш тоа пиво? И зошто ми го збориш ова?!

‒ Ми го пореметуваш целиот психо-физички амбиент, Мнемозина. Ми упадна среде филм. И твоите зборови во еден момент ги слушнав ко стаорски канџиџки врз срча... Денес јас имам обред за тебе.

‒ Баш сум љубопитна. Но најпрвин би ти била благодарна за малку пиво и грицки. Може и твојата глупа чоколада со бадеми.

‒ Можам после да послужам некоја храна? Еве две пива.

‒ Ова морам да ти го кажам. Опскурна е твојата вера во филмови и книги. Му се восхитуваш на она што те тера да чувствуваш, а што од тебе не бара одговорност. Тогаш произведуваш среќа ко свилена бубачка, за себе и за другите.

‒ Тоа се моите оклопи од хартија. ‒ Малку ме згроми и здроби нејзината согледба. Осетив дека го губам заземјувањето и скокам меѓу орбитите. ‒ Звучиш доста сигурно. А увидот обично доаѓа со треперење ‒ се обидував да ја цимнам.

‒ Не сум сигурна. И веројатно треперам ‒ вели таа.

‒ Јадровит мозок, тучно срце, некаква наполу намерна нездравост... Скроен сум за благородни трагедии! Велеше мојот пријател, Огнен Чемерски.

Игнорирајќи ја мојата кукавичка помпезност, Мнемозина вели: ‒ И покрај тоа, ти донесов филм, за подарок, погледни го веднаш. ‒ Го вади телефонот и се наведнува кон мене. Нејзиното лице ми дојде ко светлосен удар. ‒ Oren Lavie: Second Hand Lovers

Се припи до мене додека траеше спотот. Беше восхитувачки жива и истовремено делумно мртва, во нестварното екранско светло. Се обидов да ја впијам, мирисајќи ѝ ја главата, прилепена до мојата. Бевме како акробати кои се фрлаат еден кон друг, на пола пат во воздухот се фаќаат и испреплетени паѓаат во мрежа.

‒ Ова е многу добро, Мнемо! Фала ти! Може и ко сон да се сфати, тој спие на почетокот... Најмногу ми се свиѓа кога девојките му мавтаат од прозорецот, прво е ден па одеднаш ноќ...

‒ Мене ми се свиѓа кога му ја мијат косата, па со пуканки гледаат филм, па спијат сите заедно, во прекрасно мрачна композиција, можеби малку анатомска?, ко кај Гринавеј или Кронеберг...

‒ Кујната исто е генијална; кога сите пијат кафе, па кога девојките го мешаат неговото кафе, па го гледаат како пие вино...

‒ Ми се свиѓа и кога девојките пушат и кога се згнеткани во туш кабината...

‒ Ко да се мртви, бившите девојки, ко своевидни вампирози... Мада ни он не е претерано жизнерадосен...

‒ Го има тој индиски митолошки момент, Шива, множество од раце и нозе... Да, можеби потсеќа на сон-смрт, но многу е духовито, многу нежно...

‒ Најатрактивниот кадар ми е околу третата минута кога зад нејзината глава нежно се појавуваат другите девојки...

‒ Јас сум ти ко нејзе, сега, девојката со саксијата? Пред да му се придружам на вампирското друштво? ‒ прашува Мнемозина.

‒ Добар е и текстот: I’m reading a book, I’m losing my vision, You’re losing yours looks.

‒ И ова се однесува на нас: And the dark uncovers us And under the covers Lying Second hand lovers tonight.

‒ Извини, Мнемо, стварно. Имав уште толку муабети со неа. Извини ако те изговарам со нејзе, ако со тебе ги продолжувам прекинатите разговори со неа...

‒ Сè ќе се покаже. И ќе се покаеш. Откако ќе се покажеш.

‒ Ме чекаш да ти се наринам, ко кит.

‒ И после само боди со харпунот...

‒ Ко во Психо.

‒ Спремна си за мојот обред?

Мнемозина кима. Вадам малку храна и пиво и гасам светло. Пред да ги спуштам ролетните, погледнав надвор, во мракот и, само за миг, во себе, во одсјајот на прозорецот. Тоа не ме поколеба да ги навлечам ролетните. Веднаш се осетив матно проѕирен, како прозорче од бања кое пропушта само сива светлина и низ кое не можеш да гледаш надвор. Или како да сум пред еднонасочно огледало во соба за испитување во полициска станица.

‒ Зошто го правиш тоа? Да не е обредот некој заебан експеримент од темна комора? ‒ прашува.

‒ Не. Само ти приредувам скромна вечера во тотална темница. Ваквите ресторани стануваат популарни. Ја вкусуваш храната без помош на очите.

‒ Звучи ферски. Трујачот Клод Рејнс да не ти е инспирација за вечерава? ‒ зеза Мнемозина додека некако се обидувам да ѝ ја приближам чинијата. ‒ Со раце се јаде, што и да е?

‒ Да, со раце. Така што, ја имаш храната како допир и вкус. Ја немаш ко изглед.

‒ За комуникација со тебе истото? Слух и пипање? Нема да запалиме свеќи?

‒ Јадете во мрак за да видите што јадете! Имаш три намаза и стапчиња за макање...

‒ Ова е хумус, со нешто, купен во самопослуга, не е домашен...

‒ Тоа го погоди, хумус со семки од тиква. Имаш уште два намаза и најтешкото прашање, да го погодиш сервираното пиво.

‒ Другарка ми Наде скоро се натпреваруваше со своите другари во погодување пиво. Имаше 4 од 5, а ниедно од машките немаше повеќе од два погодока. Јас не се разбирам во пиво, нема шанси да погодам... Вториот намаз е маслинки, риба...

‒ Црниот намаз, да, маслинки, маслинов, сардини, ореви, лук...

‒ Третиот е зелен на вкус. Босилок, пињоли, сирење, купечко песто, мислам дека го знам... Не ти беа многу тешки загатките.

‒ Тоа е мојот фрижидер, релативно сиромашен и предвидлив.

‒ Смеам тебе да те лизнам и грицнам, да види мојата кожа каков вкус има твојата кожа...

‒ И мојата кожа да види каков е допирот на твојата кожа...

‒ Мада се запознаени, кожите, се виделе ‒ се зафркава Мнемозина и се насадува врз мене. ‒ Можеш скроз да ме пробаш, и од внатре, и да ми го опишеш вкусот...

‒ Имаш вкус на морска школка.

‒ Бидејќи се чипчам за тебе ко школка.

Вратот, градите, слатката мандала на папокот, бутините, рацете, сето тоа го лизнав пред да се усидрам меѓу наборите на нејзината внатрешност, меѓу навлажнетите сенки.

‒ Заправо, во тебе има и река, осеќам, и трски на брегот, и врби што се преплетуваат и расплетуваат, шуштат и шепкаат...

‒ И подземни води...

Телото ѝ беше меко, не баш јако, но змијолико извиткано, сочинето од вткаени змии што дремат на вжештена карпа... А целото мое тело стана стетоскоп за нејзиното, ја слушав со коските, во мојот стомак, во моите колена...

‒ А можеби е тоа океан, во тебе? Солена си.

‒ Пот е. А и океан.

‒ Те стрефи потен удар. Потта да беше сперма, ќе личевме на течно снежно поле... ‒ продолжував да шепотам и дрдорам... ‒ Еве го, доаѓа и водоскокот на спермацетот...

Темен, горчлив вкус ми експлодираше во устата, како вкус на некоја дива билка. Од нејзините ноздри исто брзна млаз возбуда ‒ и се смиривме. Бедрата престанаа да ѝ треперат, а тенкиот филм од пот врз нејзиното тело стана за нијанса поладен. Отиде луњата во заветрина.

‒ Исфрлена сум сега, врз водоскокот, од утробата на китот, ко Јона ‒ вели таа и се смее. ‒ Фино ни е.

‒ Ќе продолжиме со вечерата? Сакаш светло?

‒ Не мора. Проѕирен си ко море после бура.

‒ А твојата кожа мириса на светлина.

‒ Мажот што ласка е како рапава даска!

‒ Не беше ласкање туку обид за некаква синестезија...

‒ Знам интересна мирисна анегдота со Лу Андреас Саломе. Штотуку го напуштила чудниот психоаналитичар, Виктор Тауск, и нашла нов љубовник, некој германски барон.

‒ Тауск е фасцинантен лик, Хрват по потекло. Сибила Петлевски има сјаен трилинг романи со Тауск во главната улога.

‒ Значи, за првиот секс со баронот Лу смислила да ја искористи својата исклучително смрдлива тинктура од лековити билки: див пелин, див лук, бозел, ајдучка трева, коприва... Испланирала да се намачка на клучните стратешки места, на превоите на кожата под колената, на внатрешната страна од бедрата, околу папокот, зад ушите, и со тоа да го тестира баронот. Се предомислила во последен миг, иако пред самиот чин го извадила шишенцето, му го принела на баронот под нос, ја истурила течноста врз чаршафот и му рекла: „Сакав да знам колку далеку можам да одам со вас“.

‒ Нели тоа се зборува за трудните жени, дека имаат нагон да вкусат јаглен, или креда, или расипана храна...

‒ Сакаш да ми го помирисаш и трендафилчето во недрата? Ах, нема кој да го мириса!

‒ Тоа е народна песна? Мада, ти си повеќе девојката од бронза, со модрите очи. Неразбудената.

‒ Ја знам таа песна. Чудно ми е што ти ја знаеш.

‒ Не ни знаев дека ја знам. Ми дојде, ко потисната траума.

‒ Јас, за разлика од тебе, ги сакав Мизар. И Архангел. Мада бев клинка, ептен.

‒ Готска девојка си ти, Мнемо, со големите тажни модри очи.

‒ А твоите очи ко два брзи кануа пловат низ мојот поглед.

‒ Ко два брзи кануа со домородци што ги носат малецките препарирани глави на своите непријатели.

‒ И им ставиле џамлии, оставени од конквистадорите, наместо очи, на препарираните главчиња.

Тангентен допир ‒ Мнемозина и јас. Тангентата ја допира кружницата во бескрајно мала точка, а тоа речиси значи дека не ја допира, туку дека цело време кружиме околу точката, ја мирисаме, се оддалечуваме од неа ко од опасен магнет... Ама сепак ја допира, во некоја микроскопска верзија на некој од космосите.

Исто така, чувствував, или зборував?, измешано ми е: колку повеќе искри бризгаа низ нашите разговори налик на обреди (Огнен Чемерски: „опсјаени од пламнето на новосветнатата ламба“), колку полудо бевме обземени од страста на говорот (ко инцестуозните Улрих и Агата во „Човек без особини“, за што исто разговаравме), толку повеќе имаше мрак во она што го молчевме. Или ги замолчувавме сурите мисли меѓу нас?!

‒ Љубовта кон тебе е можеби само залетот од шутот у гз што ми го испорача Калипсо? Уште летам, ко кокошка. Тринаесет секунди ‒ најдолгиот кокошкин лет.

‒ Знаеш дека некои британски научници неодамна го решија прастарото прашање за тоа што е прво, јајцето или кокошката? Лушпата на јајцето може да настане само од еден протеин што се наоѓа во јајниците на кокошката. На Калипсо. Сè произлегува од динамиките со неа. Целиот космос. Сосе нас двајцата во него.

‒ Не се лути. Факт е дека сè помалку збориме за неа. Не знам зашто ми дојде, она, одеднаш, имаше некој миг во муабетот...

‒ Би дошла, секако, секогаш, и без мигот...

‒ Сибила Петлевски, баш во еден од романите за Тауск, има лик на жена која како дете секогаш заспивала лежејќи меѓу две кукли, едната од порцелан, другата од кожи и со восочно лице. А таа секогаш била помеѓу, посредничка...

‒ Поентата е: ние тројцата не сме љубовен триаголник туку три точки на рамна линија: две кукли и твојата ружна мушка фаца у средина! Која е куклата од порцелан?

‒ Тешко прашање. Фантазијата и вистината имаат исто срце, но нивните лица се како ден и ноќ.

‒ Имам друга другарка, не таа со пивата, што води двоен живот, со бизарни ритуали, бар за мене. На пример, еден парфем користи со едниот љубовник, а сосема друг со другиот.

‒ Баш интересно. Кажи детали, кои љубовници, кои парфеми...

‒ Едниот е POISON а другиот OPIUM.

‒ Едниот е мирис на покиснато куче а другиот на покосено сено. Ме зафркаваш, Мнемо.

‒ Едниот е мирис на мокра метла, другиот на згазена бубашваба. Не те зафркавам. Ти си денес раздразнет и скептичен кон моите приказни.

‒ А што би било ако ги измеша, ко трујач кога ја заборава отруената чаша шампањско?

‒ Вешта е другарка ми, не ги меша.

‒ Вешта ко Норман Бејтс, ко вештица.

‒ Не е ваљда дека ја осудуваш?! Ти си сто пати пострашен во сегрегираните стварности!

Утрото, пред да се разделиме, имавме сосема бизарен, да речам, доручек. Ѝ ги знаев не баш јасните тенки засеци на надлактицата, но тогаш се решив да ја прашам за нив.

‒ Имаш некакви слаби засеци на надлактицата?

‒ Се сечкав ко тинејџерка.

Без двоумење го прифати моето двоумење. Така што, и јас се ослободив.

‒ Интересно место си избрала, не е подлактница, што асоцира на самоубиство...

‒ Да, ова е повеќе тетоваж, белег. Не е сеченица туку баш засек, прецизен си.

‒ А знаеш што е резница? Отсечен дел од растение што се става во вода или во земја да ожили.

‒ Не сум гуштер добога. Пазам кај се режам.

‒ Кај се кастрам. Или делкам.

‒ Кастрење е ваљда повеќе машка работа? Асоцира на кастрација?! А делкање е пак одвојување. Не, јас сум само лузничава. Што не значи дека сум лузерка.

‒ Туку дека си луцерка. Или крава.

‒ Или гуска. Кокошка.

‒ Па да. Стварно не можам да сфатам зашто си се сечела... 

‒ Не е толку несфатливо. А и не е страшно. Болката те прави жив.

‒ Мислиш, тоа е некаков аларм, како кај некои самоубијци?

‒ Самоповредувањето нема врска со самоубиство. Дури би рекла дека е обратно од самоубиство.

‒ Можеби, но е реакција на некоја голема болка, загуба, трауматичен настан...

‒ Да. Тоа е можеби чудно. Траумата трајно ја жигосуваш врз своето тело. Ја запомнуваш. И во главата и на кожата.

‒ Сфаќам зашто самоповредувањето ти личи на чувствување, на будење, на живот...

‒ На меморирање. Пркосно сеќавање. Со скарификации порано лечеле, засекувале, пуштале крв, се прочистувале...

‒ Мислеле дека се прочистуваат. Тоа лечење било глупо и многу често штетно.

‒ Резлив си. Сечеш, штипеш, продираш... Ко нож, ко вино, ко ветар...

‒ Извини. Форсирам безвезе. Мада, ми се свиѓа резлив.

‒ Ги знам сите зборови поврзани со режење и сечење. Не си ни ти лош. Резник.

‒ Мислиш дека засечувањата ти помогнале, ко на некоја билка?

‒ Не знам. Ме направиле каква што сум. Со тебе да разговарам за засеци, белези и стигми...

Мнемозина се обидува да се зафркава... Не можам да проценам дали сака да ја промениме темата... Или е амбивалентна, или ме дразни... Ме реже.

‒ Можеби си мазохистка?! Дај ми уште причини, зашто си се сечела?

‒ Испитување на прагот на болката, да речеме? А можеби мазохизмот има и позитивни страни? Можеби повредувањето е истовремено вентил и повторно прифаќање на сопственото тело...

‒ Мислам дека самоповредување е најпрецизниот збор за твоите засеци. Но, мислам и дека не сакаш покритички да зборуваш за тоа...

‒ Веќе зборуваме. Само што... самоповредувањето би требало да е отаде зборовите. Јазик за себе. Телото е површина за пишување, за впишување, и кон внатре, кон „себе“, и кон надвор.

‒ И што пишува на тој пергамент? Знаеш дека кожата е најголем телесен орган; прекрива повеќе од два квадратни метра. Таа е најголема мембрана, површина на допир, меѓу нас и светот.

‒ Баш е тоа впишано во пергаментот ‒ границата меѓу мене и светот. Кај сум јас? Во своето тело? Заштитена со границите на својата кожа? Заштитена од светот, од другиот? Кога границите се пореметени почнуваат да играат жилетите.

Мнемозина пак плашливо ми се насмевнува, со некакво неодредено шубе. Или кај мене е шубето? Почнуваме да се мешаме, мапата и територијата, пергаментот и кожата, јас и Мнемозина.

‒ Сфаќам. Кожата пренесува ама истовремено штити, спроведува и истовремено создава дистанца.

‒ Нејзиниот парадокс е што во исто време е површина и длабочина, присуство на светот и трага во сеќавањето, способна во еден момент да го реактивира споменот.

‒ Недонурлива е, просто речено. Кожата. Подводна бездна. Непроѕирлив плашт.

‒ Премногу поетизираш. Кожата е површина што обвива, ко да си во утробата на китот, но во слојот под епидермот пропушта сплет од нерви кој ја проникнува низ целата длабочина. Та не е баш непроѕирлив плашт.

‒ Ми текнува и на друг збор, освен самоповредување: самоказнување.

‒ Ваљда си го читал Фуко. Јасно дека телото цело време е под казни. Лузните и борите тоа го покажуваат. Светот постојано го дисциплинира твоето тело и го право јавно. А тоа е приватна сопственост.

‒ Вака-така се дотркалавме до политика, до капитализам и комунизам...

‒ Има логика. Голема е разликата меѓу „да го имаш своето тело“ и „да бидеш своето тело“.

‒ Телото им припаѓа на двете сфери, и на приватната и на јавната, не е тежок политичкиот одговор. Телото е јазолот, двојното битие кајшто се уврзани субјективноста и светот.

‒ Анаис Нин има фина социјална програма: „повеќе ги сакам тие што играат и се лизгаат отколку тие што се свиваат во јазли“.

‒ Мада ни премногу лизгаво не е на арно...

‒ Се согласувам со тебе. Телото најсуштински ја одразува нашата клучна тензија: меѓу чувствувањето, осетливоста, желбите, емоциите, од една страна, и логосот, разумот, мислата, говорот, од друга... Ради тоа ти реков дека скарификациите се јазик за себе.

‒ Ама еве, ги приближивме јазиците, не ти се чини?

‒ Во бакнеж.

‒ Ми текна нов обред. Твојот, искрено, беше малце досаден. А и мракот баш не беше темна комора.

‒ Мокрите кожи ни светкаа и ѕвечкаа ко змии.

Беше бледа како принцеза од студена кула која со прав од слез го негува своето бледило. Очите веќе не ѝ беа тажни, модри и снисходливи. Во дното од нејзиниот поглед како да се покренуваше жива лава...

‒ Како книги што светат во темница и што темницата не ги обзема. Со убавината своја даваат подобра светлина во мракот.

Денис Опенхајм има еден луд перформанс: го изложува своето соголено торзо, на кое остава отворена книга, на повеќечасовно дејство на сончеви зраци, кои на крајот ја палат книгата.

‒ Ќе го правиме мојот обред? Ќе се препуштиш?

‒ Дај ми назнаки.

‒ Еве ти една од Новалис: „Желбата да се допре месо, уживањето во голи тела ‒ зарем тука не се крие апетит по човечко месо?“

‒ По кое ќе ровариме со шрафцигер? Или жилет? Можеби кујнски нож?

Мнемозина во мене ја гледаше и другата природа ‒ дива, да, ама што има и нагон да се предава... Како да ѝ го нудев голиот стомак, како животно што се препушта, ја изложува својата мека страна и привремено го потиснува зазорот.

‒ Канибализам, мил мој. Да, тоа е денешниот обред.

‒ Од фино пофино. Фала ти, Мнемо, стварно си имагинативна.

‒ А ти да не сакаше со шминка да ти пишувам по чело? Озбилно мислам. Меѓусебно ќе се канибализираме.

‒ Ќе си ги канализираме енергиите со помош на канибализам.

‒ Попрецизно, со помош на двата типа канибализам, ендо и ексо. Ќе грицнеш од мене, ама и од себе. Така ќе се помешаме.

‒ Зошто? Лудо е, скроз, и боли.

‒ Љубовта е болест, а заболениот љубовник треба да биде лечен од причинителот на болеста.

‒ Си ја засекла Калипсо?!

‒ Ха ха. Баш си вицкаст.

‒ Не стварно. Дај некоја посериозна причина за сечење.

‒ Веќе ти реков една важна: ќе ја памтиме болката. Од талогот на болката, кој ја мати душата и го замаглува погледот, ќе живееме.

‒ Длабоко е сечењето?

‒ Од нас зависи. Колку подлабоко ќе засечеме толку подлабоко ќе памтиме.



Фотографиите се од филмот Notorious (Alfred Hitchcock, 1946) со Кери Грант и Ингрид Бергман во главните улоги

Слични содржини

Пандалф Вулкански
Пандалф Вулкански
Пандалф Вулкански
Пандалф Вулкански
Пандалф Вулкански
Пандалф Вулкански

ОкоБоли главаВицФото