Украински термопили

Украина е историска грешка која мора да се исправи – рече Владимир Путин и ѝ нареди на руската армија да ја окупира таа земја.

Тој и неговите лојални „безбедносни сили“ во военото раководство и сталинистичките безбедносни служби не ја кријат својата намера Русија да ги анектира сите земји кои се дистанцираа од неа со распадот на Советскиот Сојуз, а од НАТО алијансата беше побарано да се повлече од речиси сите поранешни членови на поранешниот Варшавски воен пакт.

Во исто време, Владимир Путин нареди борбена готовност на моќните нуклеарни сили на Русија, што во целиот свет се толкува дека тој е подготвен за апокалипса за да ги постигне своите цели.

Сите што велат и пишуваат дека Владимир Путин, кој пораснал во КГБ на Сталин, сака да ја врати Руската империја, грешат.

Тој го сака истото што претседателот на КГБ, маршалот Генадиј Јањаев, се обиде да го направи во август 1991 година, кога со воен удар го отстрани Михаил Горбачов, тогашниот претседател на Советскиот Сојуз.

Борис Елцин ги собори пучистите и нивните планови со контра државен удар.

Кремљ смета дека и Елцин бил „историска грешка“ и дека денес е моментот и можноста да се постигнат речиси сите цели кои не успеаја пред три децении.

За да го реализираат тој проект, „безбедносните сили“ на КГБ пропагандистички не се повикуваа ниту на руските цареви, ниту на Ленин, ниту на Сталин.

Тие се свртеа кон друг модел. Под слоганот „заштита на германскиот свет“, Адолф Хитлер, без отпор на тогаш поделениот и парализиран Запад, ги врати Рур и Сар, ги окупираше Австрија и Судетската област. Да не појдеше на Полска, можеби неговиот Трет Рајх ќе триумфираше.

Под слоганот „заштита на рускиот свет“ се сменија и границите на Грузија и Молдавија, речиси без отпор, а белорускиот диктатор Александар Лукашенко, кој таа земја ја претвори во зандана, го држи на власт КГБ и војската на Путин.

Хитлер се залета во Полска, а Путин во Украина. Европа и САД преку ноќ се разбудија во дамнешните години на почетокот на Втората светска војна.

Слични причини предизвикаа и слични последици.

Западот се згрози и брзо се обедини.

Соединетите Американски Држави, НАТО и Европската Унија решително ја означија инвазијата на Украина како неиспровоцирана агресија, газејќи ја Повелбата на ОН и меѓународното право и со тотални економски, трговски, политички, финансиски, дури и спортски, санкции, ја протераа Русија од цивилизираниот свет. Секој Рубикон е преминат, освен приклучување во војната, која може да биде и последна за целото човештво.

Украина се бори, херојски и сама. Украина се уништува и убива, но агресорот е тој што е веќе поразен. Историски, цивилизациски, морално.

Бомбардирањето на Киев во јуни 1941 година, Вермахтот го започна во четири часот по полноќ.

Бомбардирањето на Киев во февруари 2022 година, руската армија го започна во истото време.

Владимир Путин бил дете кога неговиот роден Ленинград, опколен и бомбардиран од Вермахтот, бил наречен Термопили на антинацистичкиот и антифашистичкиот свет. Денес, Термопилите се во Киев и низ Украина, а руската армија го уништува градот во кој е родена првата руска држава.

Кога во зимата 1941 година се бранеше Москва, целиот свет слушна за Зоја Космодемјанска, Љиља Озолина и илјадници такви хероини. Зоји и Љиљи денес се Украинките, а Володимир Зеленски, до неодамна актер и комичар, сега е новиот Леонидас.

„Ние се срамиме“, пишува рускиот нобеловец Дмитриј Муратов, совеста на Русија, која беше потчинета и затворена во логори и зандани. Секој ден, илјадници се апсат.

Свежи купови војници и цивили убиени во „специјалната воена операција за денацификација на Украина“ се множат, како што Путин ја нарекува инвазијата на таа земја.

На гробовите, и во Русија и во Украина, на надгробните знаци има исти или слични имиња: Борис, Евгениј, Татјана, Александар, Лариса, Руслан, Игор, Вера, Роман, Леонид, Никита…

Украина не е „историска грешка“.

Но, дури и да беше – како што тврди Владимир Путин – таа, по ова „братско“ злосторство против неа, тоа веќе нема, ниту ќе биде.

Огромното мнозинство Украинци ја почитуваа историската поврзаност и сродство со рускиот народ.

Руските гранати го разоруваат и тоа чувство.

Во светот се зборува и пишува дека денешна Србија е единствената европска држава што е со Русија.

Неточно.

Со Русија, која ја уништува Украина и сее смрт во неа, не е повеќе ниту Русија на Алексеј Навални, кој е во затвор, ниту Борис Немцов, кој беше убиен, ниту Дмитри Муратов, кој во Москва го издава „Новиот весник“ на украински јазик, ниту неговата редакција на пет убиени новинари, меѓу кои и Ана Политковскаја.

Ниту Русија на Михаил Горбачов, ниту на Борис Елцин, ниту на генералот Леонид Ивашев, кој јавно бара оставка од Владимир Путин, не се со „безбедносните сили“ на Кремљ.

На страната на Украина се Александар Солженицин, Борис Пастернак и околу дваесет милиони убиени во гулазите на Јосиф Сталин.

„Бевме среќни што ги ослободивме туѓите главни градови и со страв се вративме во своите“, напиша Јосиф Бродски во песната посветена на маршалот Георги Жуков.

Да беше жив, денес ќе напишеше дека руските војници неволно поробуваат туѓи престолнини, а со тоа ја срамат својата.

Повеќе од една деценија, српските таблоиди, националните телевизиски станици, бискупи, бројни академици, партиски лидери, министри, осудени воени злосторници, го боготворат Владимир Путин и проектот „Руски свет“, модел и надеж за „српскиот свет“ како победнички крај на ужасните војни во кои Југославија беше разбиена.

На извиците дека БиХ е неодржлива држава, дека Црна Гора е „историска грешка“, како и Украина, дека црногорската нација не постои, дека Србите „догодина ќе бидат во Призрен“, се школуваа легии на српски нацисти.

Утре кога тие руски војници би отишле во Србија, многу Срби би ги пречекале како ослободители!

Офицери на службите, истите служби во Москва и Белград и нивните државни и политички мегафони велат дека нема разлика меѓу гранатирањето на Украина денес и бомбардирањето на НАТО на Србија во 1999 година.

Разликата е голема.

Осум долги и страшни години пред бомбите на НАТО, режимот на Слободан Милошевиќ уништуваше, палеше и сееше гробови.

Тој ги отфрли сите меѓународни договори во чие изготвување активно учествуваше Русија на Борис Елцин, вклучително и понудениот договор во Рамбује, во пресрет на интервенцијата на НАТО.

Наместо договор кој не го нарушува територијалниот интегритет на Србија, Милошевиќ избра војна. Секоја граната и бомба на НАТО имаше негово полнење. Војната изгубена, потпишана капитулација и губење на Косово.

Точно е дека НАТО ја бомбардираше Србија без согласност на Советот за безбедност на ОН.

Но, точно е, иако молчат и во Москва и во Белград, дека бомбардирањето на НАТО, по воената капитулација на Србија, бомбардирањето е легализирано од Советот за безбедност на ОН, според поглавјето 7 од Повелбата на ОН, со согласност на Русија.

Украина може да биде уништена и окупирана, но не може да се покори. И руската окупација на Украина и светската изолација на Русија можат да завршат само во Москва.

Рускиот народ ќе најде, мора да најде и мудрост и луѓе, за нова перестројка.

Насловна слика: James Ferguson

Извор за текстот: Слободен печат и Danas.rs

Вук Драшковиќ е српски писател и политичар. Бил претседател на Српското движење за обнова (СПО), потпретседател на владата на СРЈ и министер за надворешни работи во државната заедница на Србија и Црна Гора.