Куси-куси раскази, преглед 17-23 август

 Содржината на расказот „Љубов“ од Сината птица е ист со содржината на една серија од „Д-р Хаус“, со единствена разлика што таму се работеше за две девојки...

 Многу има!:)

 Zloba e ekstremno glup raskaz ...na frustrirana licnost...zalno...

расказот Љубов е мошне поентирачки но некако ми се чини познат (се надевам дека грешам) не знам каде ја имам сретнато оваа приказна ..или моѓеби во филм..како и да е ..Од овој преглед
Ми се допаѓаат расказот За еден сон, Погрешна слика, Детето, И машко и женско..Навистина плодна недела.
 

Да тоа беше доктор Хаус...сега се сетив

 Мене ми се допаќа Нутела...си држи до себе авторот...

Искрено  расказот е напишан според мое дамнешно лично искуство. Во мојот случај не беше ситуацијата како што е опишана, но бев на работ ..и само една личност тогаш беше со мене. Расказот многу ми значи и е посветен токму на таа личност. Многу би ми било криво ако навистина е така како што велат Ловец и Јулија   :(. Поздрав

ne se soglasuvam so konstatacijata na redakcijata na OKno deka avtorite se se' podobri. iako vo kvantitet se zabelezuva odreden napredok (stvarno ima mnogu avtori), kvalitetot e na prosecno, da ne recam potprosecno nivo. raskazite se slabi, neinventivni i dosadni. retko koj raskaz ke te natera da go zadrzis vnimanieto, a uste pomalku da go zapamtis. so seta pocit kon mladite avtori, ama mislam deka mozat podobro, mnogu podobro. bi gi istaknal raskazite Baba, Zanaet, Zenski rakopis i Divogradba. Inaku, iako e dobar, raskazot na Natasa U., Strav, uzasno potsetuva na eden raskaz od eden mlad avtor, mi se cini deka bese Gjorgji ili Goran Krstevski ili taka nesto.

Јас критичаре, не се согласувам со тебе. Сите раскази се инвентивни, а сличноста со други раскази е нормална. Настаните се повторуваат, па така и да е настанот сличен, начинот на раскажување е различен.
Поздрав
 

Целосно се согласувам со Критичарот. 90% од расказите се тапа: неинтересни и без некоја подлабока смисла. Како да се пишувани „ради реда“. Авторите изгледа сакаат да праќаат што повеќе раскази и стремејќи се кон квантитет, расказите сосема им губат на квалитет. А, што се однесува до сличноста на расказите, Мамлаз, не е за оправдување. Да се биде добар автор значи да се биде оригинален. Повторувањето на темите во толкава мера како што е во овој преглед зборува за неинвентивност и за просечност, па дури и потпросечност. Целта не ми е да ги обесхрабрам авторите и авторките. Напротив, да им укажам дека можат подобро, само треба да пишуваат од себе, според она што им го кажува нивниот внатрешен глас, што чувствуваат дека треба да го споделат со другите, а не според тоа што пишуваат останатите на конкурсот, што е оценето како позитивно во коментарите или од комисијата. Да се слушаат совети како да се пишува ако не се сигурни - да, но да копираат, во никој случај.

Dobro Anonimna nema da izdvois nitu dva-tri raskazi za nijansa podobri od drugite?

 Па дури оваа недела има расказ за Достоевски,минијатура....со сета должна почит кон авторот,но зарем не ве потсеќа тоа на некој расказ од прошла недела??...И секако,расказот со саатот....каде е оригиналноста?

Здраво луѓе, еве да се надоврзам. Не е во ред да се повторува на ист конкурс иста тема. Анонимна, од една страна имаш право за инвентивноста. Но, од друга разбирам раскажување на една приказна на два различни, но инвентивни начини. Приказната за Пепелашка сигурно ја има на многу различни начини раскажана. Јас уште сите раскази досега, но ќе биде брзо:) А дали повторувањето е од ист автор.
Поздрав до сите.

Констатирав дека оваа недела имаме 4 раскази поврзани со староста или поточно со зборот „БАБА„. Многу интересно!

„Задоволство“, „Молба“, „Детето“ и Nu Tella fucking rock. :)

За писателите, или ете за оние кои се' уште не се декларирани така - (би ги нарекла пишувачи)  асоцијација ми е нескротливиот дух по трагање на зборови и начинот на размислување кој всушност сам по себе претставува дело, постојана борба за да се изнесе на површина она што се чувствува и доживува.  Не го сфаќам задоволството од клонирани зборови и идеи.  Се чувствувам бедно што и моето напишано е споменато како веќе некаде прочитано. Воопшто не се гордеам, тоа е против моите размислувања и ставови. Инаку, сметам дека целта на конурсов е токму тоа, да се коментираме и да се поправаме, па би сакала  да напоменам дека и покрај многуте раскази, мојот вкус го задоволуваат  Женски ракопис,  Баба,  Машко и Женско,  и Занает.

 Особено ме фасцинира леснотијата со којашто Нутела раскажува,и сета разноликост која на истиот му помага да побегне од еден здодевен шаблон.Само пофалби!А оваа недела ми се допаѓа и Дивоградба!

Не е проблем што некој во расказот позајмил одреден мотив или дури цела структура. Би рекол дури дека тоа е пожелно. Особено би било пожелно, ми се чини, реферирањето баш кон „пониските“ културолошки депоа, од типот тв-серии или поп музика... Камо среќа навистина, вие, мали дилетанти и идиоти (кој се вреѓа од ова нек го сфати го парафраза на доктор Хаус), да знаете да реферирате, алудирате, цитирате, мудро мамите, (де)конструирате... „Оригиналноста“ е преценета. Битна е вештината. И отсекогаш било така. Уметноста е занает (самиот збор го збори тоа - умеење; а и латинската етимологија, арс, води во иста насока).
На пример, расказот кој (оправдано) се поврзува со серијата Хаус занаетски е чиста катастрофа; прво раскажува женскиот лик, во прво лице, а завршува, без никаква најава и логика, машкиот лик. Освен тоа, цело време се чувствува и присуството на тн. „објективен“ раскажувач, самиот автор, кој е уфрлен во зборовите на женскиот лик, кој, па, поради тоа, делува сосема неверодостојно и лажно. Тоа го прави расказот тешко срање, а не алузијата на доктор Хаус; камо среќа стварно да беше алузија, да имаше интелигенција, хумор (/де/конструкција, реферирање на изворот) и, па повторувам, вештина...
Абе, глупава дечурлано, вие прво треба да отворите речници и граматики! Вие сте неписмено племе! Баш ко што Цепенков ве окарактеризира: Македонци - гнили конци!
(не се вреѓајте, па велам, оти само ви демонстрирам стратегии на цитирање, (де)конструкција, провокации... во оваа излишна фуснота која е тука од чисто едукативни причини, кои, па, отварам фуснота два и завршуем за денес, знаат да го закопаат, ако се преагресивно тупнати, секој текст)

Мој фаворит е расказот Фотографија. Чисто, прецизно, јасно - директ у стомак со суровиот крај. Почнува тривијално („Тоа пладне бев пресреќен“), ве заведува во шармантно наизглед ќорсокаче и одеднаш од мрачниот шифоњер испаѓа мртвата баба. Идилична фотка со мртва баба за која никој не знае дека е мртва (а може и не е мртва?! може авторот е садист?) Така треба да се работи! Без многу украси и одвратни стилски фигури! (какви што има грст и плева низ вашиве чкрабаници, плева што треба да се бричи со зеленото џамче на немилосрдниот критички суд, ебате копиљаците ем без школо ем без страст за самообразование ем без внатрешни радари и компаси!) За среќа, повторуем, по некој од вас и не е баш до тој степен непоправлив дилетант...

 
 Vozvrakam so seta dolzna pocit, no tekstot go prativ pred dve nedeli... Dokolku bese objaven minatata nedela, tvojot komentar mozebi nemase da postoi. Prifakam kritiki, no vo ovoj slucaj ne! I pred se`, tekstot nema raskazuvacka forma, ednostavno e del od mene... Poznavam mnogu luge koi nemaat "skokot"... Ako me razbiras... :)

 Mojot komentar bese upaten do Kopii...

Анонимна, ама сите скоро се автореференцијални:)
Мене да ви кажам последната реченица од расказот Злоба ми беше тешка за читање. Посебно заради роднинските врски и релативните заменки, со што баш правилно со помош на јазични средства го отсликува нашето испреплетено „ВРСКАЏИСКО и РОДНИНСКО„ општество.
Инаку да споменам на неколку места ја сретнав истата грешка и тоа најверојатно ќе стане можеби и норма за некое време: зборот „каде„ е пред сè прилошко-прашален збор. Но, само во говорниот јазик (многу често се слуша веќе на вести, но и во текстови) игра улога и на сврзник за местни-зависни реченици. Во литературниот јазик е сепак подобро да се рече КАДЕ ШТО исто како КОЈШТО, КОЈА ШТО.
Во говорниот јазик: Јас бев таму КАДЕ цветаат булките. (Ова веќе многу често се слуша!!!)
Но, поправилно: Јас бев таму КАДЕ ШТО цветаат булките. 
Но, да не филозофирам многу! Тоа можеби веќе не е ни грешка според стандардот. Ако знае некој нека каже!
 
Поздрав,
МАМЛАЗ

Толстоевски ти изгледа не си баш Толстоевски, барем не си ни алузија (или пак сакаш да бидеш субверзивна деконструкција) на Тој чие име го носиш пред - ски-то македонско кога можеш да речеш „одвраттни стилски фигури“. Фигурите не се сами по себе одвратни. Да беше така немаше да и се восхитуваме на голем дел од литературата (од најстарата до најсовремената). Одвратни се само лошите, неуспешните стилски фигури- оние кои не се тоа. А тебе ако ти се допаѓаат голи реченици без украси, тоа е прашање на личен вкус и одбран само еден од можните многубројни стилови. Затоа немој да го наметнуваш твојот избор како да е единствен или не дај Боже правило. Толку имав да ти забележам, а сега ако сакаш удостои не барем со уште некој пример, освен Фотографија, кој е дело на уште некој (белки не е само еден) „не баш до тој степен непоправлив дилетант“. И тоа само за да го запознаеме подобро твојот вкус и субјективен избор, а не за да научиме како се пишува. Тоа ќе го правиме од врвните Пруст, Џојс, Ман, Кафка и да не ги редам оти и на набројувањево ќе му најдеш маана. Да си ни жив и здрав и фала што се обидуваш да не просветлиш!

хахах. Почнаа расправиите. :)
 

стара финта од излижаниот арсенал на толстоевски - земи лом направи све по список за да ги разжестиш читателите, и оттука да се разврзе бујица коментари која ќе ја наречеме онлајн расправа а во основа ќе биде чисто кавгаџиство, но доволно да би илустрирала за популарноста на овој пост и овој конкурс.
дон дрејпер ениуан?

Jas licno nemam favoriti ovaa nedela osven sto me zaskokotka "Zadovolstvo". Drugite - njet.

 Ќе се обидам да спречам коментариве да преминат во маалско довикување и исвиркување. Би сакала да ве повикам сите вас кои сте заинтересирани за конкурсов, дали како автори, дали како читатели, да дадете свои коментари: читателите за тоа кои раскази им се најдобри и задолжително - ЗОШТО, а читателите како се инспирирале да напишат одреден расказ (нели, сите сме луѓе, не сме машини, имаме разум и чувства, нешто ни се случува... и пишуваме расказ). Молам за ДОБРОНАМЕРНОСТ. 
 
Моите омилени од овој преглед:
 
1. „Фотографија“ - Nu Tella. Овој расказ ми се поврза со теориите на Ролан Барт за фотографијата. Ако театарот се врзува со животот, според него, на фотографијата и е блиска смртта. Таа овековечува, но и скаменува еден миг, па кога ќе се види стара фотографија неизбежно е да се помисли на смртта. Парафразирам, така што не ми земајте здраво за готово. Но, она што во овој расказ јасно е постигнато, тоа е доведување на оваа релација на ниво на движечка сила на расказот. Идејата за фотографијата и смртта паралелно со неизвесноста на расказот - дали бабата е сликана мртва или се фатени нејзините последни мигови на живот, последните вдишувања и издишувања, кај мене ја поттикна онаа добро позната философска запрашаност пред перенијалните, би рекла вечноизмачувачки теми на човекот. Понекогаш на овие теми размислуваме поттикнати од некаква едноставна случка во нашиот живот, од некој детаљ фатен во минување, но запрашаноста што произлегува од уметноста, од еден ваков расказ, е вистинско уметничко доживување, вистинско читателско уживање. За тоа уживање треба да и заблагодарам на Nu Tella и нејзиниот, според мене, најдобар расказ за оваа недела.
 
2. „Женски ракопис“ - Лола На Боков. Кога расказот ќе започне банално и кога приказната се движи во добро позната насока, па си мислиме дека тука нема ништо - само глупава љубовна приказна за женска љубомора, како удирање од ѕид доаѓа пресвртницата која расказот го води во сосема друга насока и на таа банална љубовна приказна и дава нов изглед, нова димензија. Умешност е да се вметне апотеоза на пишаниот збор онаму каде што најмалку се надеваме. Барем во фикцијата да си замислиме дека уметноста може да биде решение за разни проблеми... Да си ги приспособиме зборовите на Курт Кобејн кој пееше „Who need action when you got words? во нашиов контекст и да кажеме „Што ни треба освен пишан збор?“. Добро е барем во расказ тоа така да функционира, ако не во реалноста.
 
3. „Исечено“ - Марија Јанческа. Пред некој ден слушнав една супер реченица: „Денес и здодевноста не е тоа што беше. Поздодевна е.“ Реченицава ме тресна од земја, а расказов што го прочитав толку добро ми го заокружи впечатокот. И тоа говорејќи за една голема здодевност (во расказот е пишано „досада“, што особено ми пречи!) - медиумската. Во тие подвижни слики од нашиот телевизор, во кои мислиме дека се кријат цели светови, во кои ни се пласираат милиони информации во секунда, во маркетингот и надуените политички фалби, поплаки и жалби, ретко кога може да се види нешто навистина вредно за внимание. Па така, лесно можеме да станеме заробеници пред една „кутија што говори“ и ако и се препуштиме може да ни ги окупира сите сетила и преку нив да стане господар и на нашите мисли. Страшно, навистина. За среќа, постојат и такви меѓу нас кои ја воочуваат „голата вода“ во сето тоа и повикуваат: „Изгасете го телевизорот. Запалете го животот!“
 
4. „Погрешна слика“ - Даниела Јакимовска. Еве една тема што се повторува од минатиот пат - перцепцијата на другите. Но, ако темата е добро и оригинално (и тоа  е релативен поим, секако!) обработена, каков што е случајот тука, расказот може да биде навистина добар. Минатиот пат пишував за расказот „Дали е...“ на Nu Tella на оваа тема. Таму беше тематизирана перцепцијата на другиот од аспект на ликот. Тука, пак, е тематизирана перцепцијата на себеси преку другиот/другите. Паралелно и темата на идентитетот: јас не сум она што сум, јас сум она што другите сакаат да бидам. И реченицата што боли: „Во очите на другите, таа беше сè што никогаш не успеа да биде“. Жално и мизерно, но некои навистина живеат за другите и премногу се грижат за туѓото мислење.
 
Морам да прокоментирам уште за расказот„И машко и женско!“ на Ви. За., просто ме копка. Не сум воодушевена од расказот. Има многу недостатоци. Авторот мора да поработи на начинот на раскажување.  Темата на андрогиноста е особено привлечна и интригантна тема и затоа морав да го споменам овој расказ, има трошка оригиналност, но за да биде добар расказ, авторот мора да се погрижи за посуптилна реализација на темата. Можеби наредниот пат.

Би ја издвоил можеби само уште Ана Давидович: медитативна, непретенциозна, економична во изразот, а сепак создава атмосфера на која и’ верувате...
Уште еднаш ќе потцртам: многу важен е аголот од кајшто се раскажува (кој раскажува?) и тонот, интонацијата. Можете повеќе да експериментирате; ако сте незадоволни со позицијата сезнаечки објективен раскажувач или ако ве ограничува субјективниот тон на еден од ликовите; можете да создавате мали драмски ситуации, или да го поместувате субјектот на раскажувањето (како кај Сарамаго или Кортасар) итн. Ради тоа е битно (ради ширењето на лепезата техники) да се чита и алтернативна, експериментална литература.
Во тој контекст, Глупава Дечурлана, сосема се согласувам со твоите забелешки кон мојот претходен коментар; не бев доволно прецизен во осудата на баналните, на тривијалните стилски фигури (всушност, главно лоши метафори); а всушност, јас сакам стилски фигури, и тоа што покомплексни, што позагадочни... Од другата страна на тој порив за комплексно (а елегантно, компактно, прецизно) веројатно стои поривот за едноставно, минималистичко, сведено... Тие два пориви ваљда се надополнуваат:)

Браво за конструктивноста на Анонимна, која не дозволи дискусиите на овој „форум“ да се сведат на навреди и (недо)лични препукувања.

Здраво,
Анонимна да не си ти во комисија? Многу си објективна, тоа е тешко ако си учесник во конкурсот:) Ајде и јас ќе прокоментирам подоцна:) Поздрав
Ви.За.

 Поздрав до зрелоста со која Анонимна му приоѓа на конкурсов и слободното коментирање.Чест ми е што еден од моите раскази Ти остави позитивен впечаток.Поздрав и пофалби за Твојот коментар!

Бре бре многу начитани вие
Алал вера

Параноја тепа, а н.?

Али, да, без разлика дали е човекот кој мислам дека е, а на кој, кога тоа би бил, би сакал да налетам некаде на отворено, чисто колку да продискутираме дали имаме или немаме изградено ставови за ова или за она, Толстоевски за критикиве е апсолутно во право - без деструктивност, немате творештво.

И, тоа е тоа. Тука завршува приказната.

А, останатиот башибозук од коментари се само куси моменти на идилично самозадоволство и по некој незаслужен аплауз гратис. Ќе ги заборавите до утре. Оној коментар кој нема да ве здоболи до сржта не е ништо повеќе од обичен куртоазен маневар и (не)промислена (само)заблуда. Без оглед на причините поради кои е напишан, философијата зад која се затскрива е прилично погрешна.

Единственото нешто во кое не се слагам со него е забелешката за оригиналноста, или креативноста, како и да беше. Али, тоа веќе говори за некои негови слабости, што не е мој проблем.

Dverski abe kaj e tvojot raksaz?
 

zborot e ZATSKRIVA ne ZADSKRIVA

Au, tie od Veles se KATILJ! Taka velat Skopjani:=) Dverski od kade si? Mnogu mrcis? Da ne si od Prilep`?
hhahaha

 Зошто мислам дека Дверски и Толстоевски е една иста личност???

би требало комисијата да го прави она што го прави анонимна и тоа за сите објавени раскази. да објасни кој расказ е добар, кој лош, на кој што му фали етц...
се разбира, не мора да ги употребува зборовите „срање“, „тапа“, „неписмено племе“ за да видиме колку се авторите мали, а колку е комисијата голема .Бидете  малку понежни- очигледно е дека голем дел од автроите се многу млади и конкурсот им е супер шанса да експериментираат и да видат каде се.
секој може да се прави фраер и да се расфрла со термини, ако е студент или ако има завршено Општа и компаративна книжевност, што се гледа од авион кај Толстоевски и кај Анонимна.
за поздрав е ставот на Анонимна која ги анализира расказите што и се допаѓаат, па муабетот не се сведува на уаааа и бравоооо.
кој може како неа, нека повели.
јас го немам тоа знаење, не сум го читала ни Ролан Барт ни Цветан Тодоров, ни Дикро, ама тоа не ми пречи да уживам во расказите на А. Мишо и на Д. РОудс.
од понудениве раскази, ми се допаѓа „Занает“.
не знам зошто. :)
поздрав

 Браво, Дверски, успеа, пак е по твое. Пак се сврти дискусијава во насока во која тебе ти одговара, во која можеш да ги испишуваш со сладострасно уживање своите пцовки и навреди и своите омаловажувања на сите што не се ти. Но, добро, ти имаш свој став и очигледно имаш свои следбеници. Всушност, каква држава - таков народ - такви стари автори - такви млади автори. Сите како да сакате да бидете нечии следбеници. Кога ќе ви се пружи шанса да го кажете своето мислење, кога ве молат да го сторите тоа, вие се плашите од слободата или од тоа што немате мислење, па вашите коментари се од типот: „Да, треба да коментираме“, „Да, треба да си го кажеме мислењето“, „Ајде да си го кажеме мислењето“. И - никој не кажува ништо ново. Додека вие пишувате дека треба да се дава личен суд за расказите некој ќе напише дека сè е срање, дека не вреди да се коментира, дека ништо не чини и дека ако веќе коментирате треба да плукате по другите затоа што само ако ги здоболи ќе се свестат за својата глупавост, вие сте готови и собирате плунка, но не за да плукате во свое лично име, туку за да се лижете. 
 
Искрено, колку и да уништува се, Дверски не ми пречи толку колку сите вие останати. Ме убива апатичноста на народов во државава, никој ништо не прави, сите си трпат и си траат. И, кога помислив дека најдов луѓе со кои можам виртуелно да споделувам мислење, на мојот мајчин јазик, открив дека тие луѓе се истите оние што ги среќавам дома, на улица... Истите апатични створења кои не се трудат да создадат свој став, кој бараат лидер за да го следат. Кои освен „браво“, „така е“ и „уааааа“ не знаат ништо. Како партиски приврзаници на митинг. Смешни ви се тие луѓе? Е, па, и вие сте смешни. Ви предизвикуваат сожалување? И вие мене.
 
Не треба да имате завршено книжевност или да сте доктор на науки за да кажете „ова ми се допаѓа ЗАТОА ШТО: ме погоди, ми беше интересно, уживав, се забавував, јас барам тоа и тоа од краток расказ...“ и што знам веќе што не. Или „Ова не ми се допаѓа ЗАТОА ШТО...“ 
 
Сакам на сите да ви се заблагодарам што ми го уништивте ставот дека младите се прогресивни, дека во нив е силата. Очигледно, младите кои пишуваат и кои кажуваат дека ја сакаат книжевноста немаат ни сили ни желба да се борат за неа. Љубовта кон книжевноста е или пасија или не постои. Ако вашата љубов е пасија и на овој начин се однесувате кон неа, можам да замислам како се поставувате кон другите нешта во животот. 
 
Жал ми е за редакцијата на „Окно“. Не го заслужуваат ова. Тие вложуваат максимален труд со минимум средства за да ни овозможат да живнеме во оваа наша општествено-политичка средина во која никој не се грижи ни за култура, ни за книжевност, ни го интересираат конкурси, ни млади автори. И на крај го добиваат ОВА! 
 
Поздрав до сите.

Лепа Ангелина, предлогот ти е разумен, оценувачите на расказите да срочат пообемни образложенија за повеќето раскази - но ние неаме ресурси за тоа. Ваљда знаете дека Окно се праи за многу мали пари, добиени од Сорос фондацијата. И од никој друг. Така што, не се стига, на пример, целиов конкурс да се води попрофесионално. Ние, ако памтите, сличен концепт имавме и со конкурсот Електролит кој одеше на Темплум сајтот (пред Окно да постои), но и таму пресисавме, оти немаше поддршка, се’ беше чист ентузијазам, т.е. желба нашата литература да почне да се поправа од темелите, а не од кровот, кој ионака е разјебан (ДПМ, МАНУ итн.).

Од друга страна, реално постои проблемот на кој укажува Анонимна: нам ни се разјебани и темелите и кровот, вода (канализациска) ни тече околу нозе, ветар ни фучи (у глаа, „ветар го вее“, ко што велат пословиците:), а целава куќа ни се подронуе (додуше, и термитите на власта не да ја изгрицкаа...).

Но, сепак не би бил толку мрачњикав ко Анонимна. Тоа е што е. Единственото место од коешто можеме да тргнеме е токму ова на кое се наоѓаме. Не можеме да ги чекаме подобрите времиња, туку да ги создаваме, да им одиме во пресрет. Кој? Ако не ние? И кога? Ако не сега?

Анонимна,
нашиов народ е во текот на целото постоење во летаргија! Ништо не се случува. Се чека другиот да го направи тоа! Некои штрајкаат, а другите им фаќаат сеир, а кога они се потрефени, и они врескаат, а па после па тие другите се праат сеирџии. Инаку ја разбирам донекаде твојата гневност, Анонимна! Од друга страна има и добри коментари на овој форум. Не е се лошо. Овој форум, освен што е поучен, и е интересен поради тоа што се јавуваат лица со повеќе имиња. Па така испаѓа дека имаат следбеници.
Не ми оставија многу раскази впечаток, но тоа е поради тоа што немав се уште време сите да ги прочитам. Но, има неколку кои би можел да ги издвојам. Идејата на расказот Злоба многу ми се допадна. Провинцијализмот во нашата земја е многу актуелна тема. Некои работи се прават, некои не! Расказот на НуТела со бабичката исто така ми остави впечаток. Истото можам да го кажам за расказот Баба. Идејата на староста како мир и спокој. Приказната на Лола на Боков исто така ми се допадна. Пораката која се развива на крајот е дека луѓето не прават се заедно, дека тие за некои работи се индивидуалисти. Посебно ме изненади крајот. Мислев дека ќе биде банална љубовна приказна, како и некои други.
Поздрав
Ви.За.
 

  Onoj koj ne znae da pravi razlika pomegu kritika i navreda ne treba voopsto da komentira! No, koga veke go pravi toa, treba da bide ignoriran. Isto kako so malo dete: koga pravi belji i mu obrnuvas vnimanie se` poveke besnee, koga go ignoriras prestanuva. Sekoja cest za avtorite! Pozdrav